Πόσο ακόμα;;;

Πόσο ακόμα θα γυρνάς στα στέκια εκείνα που σ΄ έχουνε πικράνει
Ανήσυχο μου αλάνι, πότε θα βρεις λιμάνι, τόση ντροπή δεν φτάνει
Το κόλπο αφού δεν πιάνει, ετούτο το σεργιάνι γέμισε μυστικά.

Ψέματα, ανώφελα μπερδέματα, ψεύτικα κανακέματα
Και χρυσά στέμματα φτιαγμένα από χαρτί
Ολόκληρη η Γη γέμισε με γκρεμούς και ρέματα
Κάνε τα πάντα απόψε να θυμίζουνε γιορτή
Γιορτή και πανηγύρι, μην κάνεις το χατίρι
Σ΄ αυτούς που θέλουνε να πιουν του κόσμου όλη τη γύρη
Μοιάζει δειλία η σιωπή μα κι οι φωνές άκου τες γίναν γραφικές
και όσο μένεις έτσι θα είσαι πάντα στο κοστούμι ένας λεκές
και στο χαρτί τους μια μουτζούρα, γυρίζεις σαν τη σβούρα!

Γι αυτό άλλαξε στάση, το σίδερο κολλάει στη βράση
Και πάμε φίλε μου μαζί από μηδενική βάση
Η βολή μας και η βολή τους επιτέλους να χαλάσει
Μπας κι αλλάξει την πορεία της η πλάση.

Πες να πάει να γαμηθεί η κάθε εκδοχή
Που θέλει να κοιμάσαι χωρίς καμιά ενοχή
Να πάει να γαμηθεί, αυτό είναι μια αρχή
Να γίνει η νύχτα μέρα, κουβάρι η κλωστή.

Αγρίμια που σε σκιάζουν στα όνειρα σου
Κερί που λιώνει η ζωή σου τώρα πια
Σημάδι βάζεις για να βρεις τα βήματα σου
Γκρεμός μπροστά σου ένα σάλτο κι άντε γεια
Ανύπαρκτη μου μοιάζει η μορφή σου
Και φοβισμένο σκύλο που εκάνε ζημιά
Κοιμάσαι και ξυπνάς μα η ψυχή σου
Σ΄ ένα κρεβάτι δεμένη με σκοινιά

Πόσο ακόμα θα γυρνάς στα στέκια εκείνα που σ΄ έχουνε πικράνει
Ανήσυχο μου αλάνι, άντε να βρεις λιμάνι, ντροπή να μη σε φτάνει
Θα βγάλουμε φιρμάνι, να πάψουν να σε κυνηγούν νονοί και πολιτσμάνοι.

Κοίτα που φτάνει μια ματιά σου καθαρή για να γίνει η ανατροπή
Πάψε όλα να τα ρίχνεις στην κακή ανατροφή
Και να γίνεσαι τροφή μασημένη για θηρία
Γίνε φίλε μου στροφή στην δική τους την ευθεία
Μην είσαι εύκολη λεία, γίνε η δυσκολία
Σ΄ αυτούς που θέλουν να σε δουν να πέφτεις μ΄ ευκολία.

Δείχνει δειλία, αδιαφορία κι ο φανατισμός δικός τους χορηγός
Δεν γουστάρουνε να είσαι του μυαλού σου ο αρχηγός
Θα ΄σου το'πε ο στρατηγός στη δική σου τη θητεία
Κι ο μεσίτης του Θεού στη μικρή σου ενορία.
Να κι η ετυμηγορία , ένοχος εσύ, αθώα τα θηρία
Γι΄ αυτό μη βάζεις μες στο αίμα σου τούτη την υπνηλία
Που σου φέρνει απραξία, θα ΄σαι πάντα το παιδί που'χει κάνει αταξία

Πες να πάει να γαμηθεί η κάθε εκδοχή...Σ΄ ένα κρεβάτι δεμένη με σκοινιά.
Πόσο ακόμα θα γυρνάς στα στέκια εκείνα...ετούτο το σεργιάνι γέμισε μυστικά.

Μήπως πρέπει να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή;;;