Να τα πούμε;

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2007 ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!
ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ!
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!

Άτιτλο

Σαν σήμερα γιόρταζε ΕΚΕΙΝΟΣ...ο αγαπημένος μου θείος. Που ήταν πάντα κάτι παραπάνω απο σκέτο θείος...ήταν για μένα και την αδελφή μου ο μεγαλύτερος αδελφός που πάντα θέλαμε, ήταν και ο πατέρας που πάντα θέλαμε...οχι οτι ο δικός μας ήταν κακός (λίγο αδιάφορος ίσως) αλλά ο Μάνος (έτσι τον λέγαμε πάντα,με το μικρό του) έπαιζε μαζί μας, μας πήγε στο γήπεδο, μετά ήταν καθηγητής μας στα μαθηματικά στο Λύκειο κι εγώ κόντευα να τον τρελάνω που στις πανελλήνιες της 2ας Λυκείου έγραψα 0,05 στην Άλγεβρα και 0,06 στη Γεωμετρία αλλά έχοντας βγει έξω απο το σχολείο του δήλωσα περιχαρής οτι είχα απαντήσει όλα τα θέματα, πηγαίναμε διακοπές μαζί, εκδρομές με το φροντιστήριο,εγώ είχα την τύχη να πάω και στη Ρώμη μαζί του (τέλεια είχαμε περάσει!),κάνμε πάρτυ μασκέ και πολλά άλλα που τώρα δε θυμάμαι να γράψω! Αν θυμάμαι καλά πάνε 2-3 χρόνια που είναι μακριά μας αλλά ποτέ δεν το ξεχνώ και τον σκέφτομαι πάντα με αγάπη κι ας μην το λέω σε κανέναν. Ούτε το δείχνω βέβαια. Σήμερα θέλω μόνο να του πώ ένα καλά χριστούγεννα για χθες, ένα χρόνια πολλά για σήμερα και να του αφιερώσω το τραγούδι των Iced Earth, Watching Over Me...αυτά.

I had a friend many years ago
One tragic night he died
The saddest time of my life
For weeks and weeks I cried
Through the anger and through the tears
I've felt his spirit through the years
I'd swear, he's watching me
Guiding me through hard times

I feel it once again
It's overwhelming me
His spirit's like the wind
The angel guarding me
Oh, I know, oh, I know
He's watching over me
Oh, I know, oh, I know
He's watching over me

We shared dreams like all best friends
Blood brothers at the age of ten
We lived reckless, he paid the price
But why? Why did he have to die?
It still hurts me to this day
Am I selfish for feeling this way?
I know he's an angel now
Together we'll be someday

I feel it once again
It's overwhelming me
His spirit's like the wind
The angel guarding me
Oh, I know, oh, I know
He's watching over me
Oh, I know, oh, I know
He's watching over me

Χρόνια Πολλά!!!

Καλές γιορτές σε όλους και κυρίως...Προσοχή!!!

Αχ, αυτή η δουλειά!

Έρχονται τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά κι εγώ χαίρομαι ιδιαίτερα(και πολύς άλλος κόσμος μαζί μου φαντάζομαι) που για μερικές μέρες θα έχω άδεια και θα κάθομαι σπίτι (λέμε τώρα!) να ξεκουραστώ και γενικά να μην έχω να σκέφτομαι τίποτα…

Βέβαια αν το καλοσκεφτούμε ο χρόνος έχει 365 μέρες και 52 βδομάδες ως γνωστόν!
Αν βγάλουμε 2 μέρες απο κάθε βδομάδα τις οποίες δεν δουλεύουμε (μας κάνει 104 μέρες) μας μένουν 261 μέρες. Από αυτές αν αφαιρέσουμε 20 μέρες απο διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα (αυτά είναι τα καλά του να είσαι εκπαιδευτικός!!!) μας μένουν 241 μέρες. Αν αφαιρέσουμε και άλλες 35 μέρες απο Ιούλιο και Αυγουστο που επίσης δεν δουλεύουμε σχεδόν καθόλου μας μένουν 206 μέρες. Αν βάλουμε κι άλλες 16 μέρες που καλώς εχόντων των πραγμάτων οι 6 θα είναι αργίες και όσες δεν είναι τελος πάντων δε θα πάμε στη δουλειά γιατί βαριόμαστε και θα το παίξουμε άρρωστοι ή γιατί έχουμε κανονίσει να πάμε εκδρομή και εντελώς τυχαία όποτε «δεν νιώθουμε καλά» είναι Παρασκευή (αν βέβαια είσαι η μαμά μου ο αριθμός των ημερών διπλασιάζεται αυτόματα και μαγικά!) και τις άλλες 10 θα είμαστε άρρωστοι στ’αλήθεια, μας μένουν 190 εργάσιμες μερούλες! Τώρα αν σκεφτούμε οτι στη δουλειά περνάμε μόνο 8 ώρες το 24ωρο απο αυτές τις 190 μέρες (εγώ βασικά μόνο 5 αλλά τώρα θα μιλήσω για 8ωρο που αφορά περισσότερο κόσμο!), ουσιαστικά περνάμε 126 περίπου μέρες ακόμα εκτός του εργασιακού μας χώρου και μόνο 64 εντός αυτού! Αν δε συνυπολογίσουμε και τα διαλείμματα για καφέ,φαγητό,τουαλέτα και χαζολόγημα στα blogs όπως κάνουν τώρα μερικοί απο εσάς καλή ώρα -περίπου μια ώρα την ημέρα- θα πρέπει να αφαιρέσουμε άλλες 3 μέρες περίπου άρα τελικά μας μένουν ΜΟΝΟ 61 μέρες για δουλειά!

Μήπως να πάμε να δουλέψουμε λίγο παραπάνω ρε παιδιά;;; Ντροπή...



Και για να σας βάλω λίγο στην νοοτροπία ενός καλού και εργατικού υπαλλήλου ακολουθεί Ο ΕΞΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΥΤΑΡΑ...

1. Η δουλειά είναι ιερή,μην την αγγίζεις.
2. Μη κάνεις τίποτα αύριο, αν μπορείς να το κάνεις μεθαύριο.
3. Δούλεψε όσο λιγότερο μπορείς. Τα υπόλοιπα άστα στους άλλους.
4. Κανείς δεν πέθανε κατά την λούφα. 'Aσε που δουλεύοντας, μπορεί να χτυπήσεις.
5. Όταν σου 'ρθει επιθυμία να δουλέψεις, ξάπλωσε μέχρι να σου περάσει.
6. Μη ξεχνάς οτι δουλειά σημαίνει υγεία. Πρόσφερέ την λοιπόν στους
..."άρρωστους".

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ...ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ!!!

Το Σκαρθάλι προτείνει...

Χριστουγεννιάτικο κέικ
Η αγαπημένη μου συνταγή…



Συστατικά:

1 φλιτζάνι αλεύρι
1 κουταλάκι μαγειρική σόδα
1 φλιτζάνι ζάχαρη
1 κουταλάκι αλάτι
1 φλιτζάνι βούτυρο
Χυμός λεμονιού
4 μεγάλα αυγά
Καρύδια
1 μπουκάλι Johnnie Walker
2 φλιτζάνια αποξηραμένα φρούτα

Εκτέλεση:

1. Δοκιμάστε το Johnnie Walker για να ελέγξετε την ποιότητα.

2. Πάρτε μια μεγάλη γαβάθα και δοκιμάστε το ουίσκι ξανά. Για να βεβαιωθείτε για την ποιότητα, γεμίστε ένα φλιτζάνι και πιείτε. Επαναλάβετε.

3. Βάλτε το αλεύρι και το βούτυρο στο μίξερ και χτυπήστε τα μέχρι να γίνει μια μαλακή μπάλα.

4. Προσθέστε ένα κουταλάκι σόδα. Ξανακτυπήστε το.

5. Βεβαιωθείτε ότι το ουίσκι είναι ακόμα εντάξει. Δοκιμάστε άλλο ένα φλιτζάνι. Σβήστε το μίξετ.

6. Σπάστε δυο αυτιά και προσθέστε τα στο μπολ. Ρίξτε και το φλιτζάνι με τα αποξηραμένα φούρτα.

7. Μιξάρετε το χτυπητό. Αν τα αποφρηξαμένα φούρτα κολήσουν στο μαραφέτι του μίρξερ ξύστε τα με ένα τσακαβίδι.

8. Δοκιμάστε το ουίθκι για να ελέγξετε τη γεύση του. Μετά, κοθκινήθτε δύο τζιφλάνια αλάτι. Ή κάτι τέτοιο.

9. Μπορείτε να βάλετε και πωθ το λένε. Ποιόθ ενδιαφέρεται.

10. Τώρα θπάθτε το λεμόνι και θτίπθτε τα καρύδια θαθ. Ελέγξτε το ουίκι.

11. Προθθέθτε ένα μικρό κίτρινο κροκόδειλο. Απειλήθτε ένα μικρό κουταλάκι ζάχαρη ή κάτι άλλο. Ό',τι βρείτε τέλοθ πάντων. Πετάκθτε το κοντά θτα άλλα.

12. Λαδώθτε το φούρνο με κάτ που ζουλιέται και κατουρήθτε στο πθυγείο.

13. Ανάπθτε το ταπθί θτουθ 350 βαθμούθ.

14. Μη κθεχάθετε να χτυπήθετε το μίκθερ. Αφαιρέθτε τη μούρη θαθ από το μπωλ και θηκωθείτε από το φούρνο. Ελέγκθτε το ουίκι κθανά και πηγαίνετε θτο κρεββάτι.


Χαλά Κριθτούγεννα!!! Χικ!

Κέντρο!

Το κέντρο της Αθήνας μου αρέσει πάρα πολύ…

Η Ομόνοια με όλους τους δρόμους που ξεκινάνε από την πλατεία και την τρελή κίνηση (από κόσμο και αμάξια), τον πεζόδρομο της Αιόλου, της Αγίου Μάρκου και την Πλατεία Κοτζιά που βρύθουν από μαγαζιά και είναι τα κατάλληλα μέρη για οικονομικό και εξαντλητικό shopping therapy!



Το Σύνταγμα με την Ερμού ενδείκνυται επίσης για shopping μέχρι τελικής πτώσεως, αφού είναι και το εμπορικό κέντρο της πόλης, αν η τσέπη σας το αντέχει βέβαια! Και στο τέλος, αφού έχουν κλείσει τα μαγαζιά μπορείτε να κάτσετε στην γωνιακή καφετέρια, να πιείτε έναν καφέ και να φάτε ένα σάντουιτς και μετά για επιδόρπιο να πάρετε μια καρύδα από τον πλανόδιο απέναντι – ξέρετε, δίπλα στον ανθοπώλη- και να την απολαύσετε στα πεζουλάκια της ωραίας μικρής εκκλησίτσας στο τέλος του πεζόδρομου!Μεταξύ Ομόνοιας και Πανεπιστημίου μπορείτε να ανακαλύψετε και ωραία, μικρά, ζεστά καφέ στην Ιποκράτους, στη Σόλωνος,στη Μασσαλίας και στα γύρω δρομάκια...για μένα τα βρίσκει η φίλη μου η Ζωή!!!



Η Πλάκα με τα γραφικά σπίτια και κτίρια και τα πολλά ταβερνάκια και κουτούκια με ζωντανή μουσική που σας φτιάχνουν τη διάθεση και τα παραδοσιακά Αναφιώτικα που σας δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεστε σε νησί!



Η Ακρόπολη με τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την ετήσια έκθεση βιβλίου που προσωπικά επισκέπτομαι πάντα έστω και για βόλτα αν είμαι ταπί και ψύχραιμη και δεν έχω μαζί τη μαμά να μου πάρει κανένα βιβλίο! Είναι επίσης υπέροχος για βόλτες όλες τις ώρες της ημέρας!



Το Θησείο με τον πεζόδρομο του με τις ψιλοκυριλέ και ψιλοακριβούτσικες καφετέριες που πάντα γίνεται ο ΧΑΜΟΣ αλλά άτομα απ΄ όλα τα μαγαζιά προθυμοποιούνται να σου βρουν τραπεζάκι αν και σπάνια βρίσκεις να κάτσεις αλλά τέλος πάντων! Τουλάχιστον ανοίγει το μάτι σου απ’ τον κόσμο και στο τέλος του πεζόδρομου υπάρχει πάντα η Μορφή! Βέβαια οι καφετέριες που βρίσκονται σχεδόν έξω από τον ηλεκτρικό είναι ότι πρέπει για φραπεδιά και ταβλάκι τα μεσημέρια Κυριακής και για εκείνους που προσβλέπουν στην ανάγνωση μιας εφημερίδας ή στη συντροφιά ενός βιβλίου στην σκιά, υπό τους ήχους του σιδηρόδρομου, των κεφάτων περαστικών και ενίοτε μιας λατέρνας!



Το Μοναστηράκι με το παζάρι του, το γνωστό Γιουσουρούμ, και τα άλλα φοβερά μαγαζάκια που βρίσετε πάντα ότι θέλετε…χάντρες, αθλητικά είδη, δερμάτινες μπότες, (τα αγαπημένα μου) ξύλινα σκουλαρίκια, όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ για μεταλάδες, μπλούζες με τις φάτσες όλων των τραγουδιστών και συγκροτημάτων, βιβλία, δίσκους, σουβενίρ και γενικά ό,τι ψάχνετε και μπορείτε να φανταστείτε!



Του Ψυρρή με τα μαγαζάκια κοντά στην πλατεία Ηρώων που τα περισσότερα έχουν τραπεζάκια έξω χειμώνα – καλοκαίρι και που είναι ότι πρέπει για ρακόμελα, οινόμελα, κρασοκαταστάσεις, λικεράκια μαστίχας, ποικιλίες, βρώμικα από τους πλανόδιους και ζεστό κουλούρι από έναν φούρνο που δε θυμάμαι ακριβώς που είναι αλλά πάντα με πάει η παρέα μου στον γυρισμό μας από κάθε έξοδο ή για ένα πρωτότυπο παγωτό στην Παγωτομανία! Εκεί κάθομαι και χαζεύω το πλήθος και την πολυχρωμία του κόσμου που κατά το 90% της σύστασής του αποτελείται από φοιτητόκοσμο και βλέπεις πραγματικά τα πάντα…τρελά κουρέματα και μαλλιά, φευγάτα ντυσίματα και άλλα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι…που πάει αυτή έτσι με την 10ποντη τη γόβα?!?!?! Anyway…Εκεί θα βρείτε ακόμα πολλά εστιατόρια, μεζεδοπωλεία και ταβέρνες, αλλά και θέατρα, κινηματογράφους και αίθουσες τέχνης.



Εκεί λοιπόν κάνοντας και την βόλτα σας βλέπετε και κάποια ιστορικά μνημεία (που έχω μάθει χάρη στην Σταυρούλα και πλέον έχω κατανοήσει που πέφτει η Ακρόπολη και που ο Λυκαββήτος!) όπως το Λόφο της Ακρόπολης (τον Ιερό Βράχο), το φημισμένο Παρθενώνα, το Ερέχθειο, το Ναό της Αθηνάς Νίκης, τα Προπύλαια, το Θέατρο του Διονύσου, το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, την Αρχαία Αγορά με το Θησείο, τη Ρωμαϊκή Αγορά με τους Αέρηδες και το Ολυμπιείο με την Πύλη του Αδριανού και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός.



Ο αγαπημένος μου δρόμος δε είναι η Πανεπιστημίου γιατί ξεκινώντας από το Σύνταγμα με το τρόλεϊ το 12 βλέπω το Ζάππειο Μέγαρο και τον Εθνικό Κήπο (που όταν ήμασταν μικρές μας πήγαινε η γιαγιά μας και ταΐζαμε τα ζωάκια και ειδικά τις πάπιες στη λιμνούλα με ποπ κόρν), τη Βουλή των Ελλήνων και τους παραδοσιακά ντυμένους Εύζωνες που φρουρούν τον Τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη (εκεί ταΐζαμε μόνο τα περιστέρια) και την τριάδα των νεοκλασικών ιστορικών κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας…την Ακαδημία Αθηνών, τη Βαλλιάνειο Εθνική Βιβλιοθήκη και το Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.



Εκεί ένας περίπατος είναι πάντα κάτι παραπάνω : είναι μια απολαυστική βόλτα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, μια εξοικείωση με την πρόσφατη ιστορία της πόλης, μια αναπόφευκτη γλυκιά αναδρομή στο παρελθόν. Και ειδικά τώρα στις γιορτές που τα πάντα είναι στολισμένα…προσόψεις κτιρίων, βιτρίνες μαγαζιών, οι κολώνες με τα φώτα με τα χριστουγεννιάτικα σχέδια είναι ακόμα πιο ευχάριστες οι βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας…μιας και με βάζουν στο κλίμα των Χριστουγέννων από τώρα…Τι λέτε λοιπόν; Πάμε βόλτα;;;

Friends!

A true friend knows all there is to know about you yet still likes you.

A friend is someone who reaches for your hand and touches your heart.

Το αφιερώνετε σε κάποιον/κάποια;;;

Θα μαζέψω σύννεφα, κρεβάτι να σου στρώσω
Κάτω απ' την πανσέληνο, δίπλα σου να ξαπλώσω
Θα μαζέψω λόγια που τα λένε μόνο νύχτα
Σήμερα καρδιά μου δε θα πούμε καληνύχτα

Θα σου φτιάξω ένα χειμωνιάτικο τραγούδι
Απαλό και όμορφο σαν άγριο λουλούδι
Θα το ντύσω νότες απ' τους αναστεναγμούς σου
Στα πλήκτρα του κορμιού σου

Οι καλύτερες μου φίλες...

Έτσι ξαφνικά!

...Έτσι ξαφνικά η νύχτα αυτή διαφέρει
Έτσι ξαφνικά μου‘πιασες το χέρι
Έχεις μια μάτια που με αφοπλίζει
Έτσι ξαφνικά η ζωή μου αξίζει
Έρωτας το βλέπω είσαι πυροτέχνημα που ήρθε
Κι έσκασε στα μάτια μου μπροστά...

Είναι τρελό αυτό το Γκουδάκι!

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έχω μερικές πολύ παράξενες συνήθειες κι έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι πολύ περίεργη! Θα σας πω μερικές απ’ αυτές κι αν διαπιστώσετε ότι έχουμε κάτι κοινό ή αν εσείς κάνετε κάτι πιο παράξενο, σας παρακαλώ ενημερώστε με για να ξέρω να μην ανησυχώ!!!

Λοιπόν, τα χρήματά μου στο πορτοφόλι πρέπει να είναι σε συγκεκριμένη σειρά. Αν είναι χαρτονομίσματα πρέπει να είναι ταξινομημένα κατά μέγεθος, με το μεγαλύτερο να είναι πάντα τελευταίο για να βλέπω τα χρώματα και να ξέρω τι έχω και φυσικά δεν πρέπει να είναι τσαλακωμένα στις γωνίες. (Αφού να φανταστείτε κάθομαι και φτιάχνω και τα πορτοφόλια των ξένων κατά αυτόν τον τρόπο!) Τώρα αν είναι κέρματα θα πρέπει το σύνολο τους να είναι στρογγυλό ποσό δηλ. ή σε ευρώ ή σε μισό ευρώ. (π.χ.: 2 ευρώ ή 5,5 ευρώ) και κατά προτίμηση το μικρότερο κέρμα να είναι 50λέπτο!!! Το καλύτερο βέβαια είναι να μην υπάρχουν καθόλου κέρματα!

Ένα άλλο σοβαρό θέμα που με απασχολεί είναι ο ύπνος!
Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν το σεντόνι που σκεπάζομαι δεν είναι τέλεια ευθυγραμμισμένο με το πάπλωμα μου! Μπορεί να ξυπνήσω και 2 και 3 φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας για να το φτιάξω! Ακόμα, δεν μπορώ να κοιμηθώ εκτός κι αν είμαι μπρούμυτα! Σε οποιαδήποτε άλλη θέση, υποσυνείδητα σκέφτομαι ότι δεν βολεύομαι κι ότι πρέπει να αλλάξω στάση αμέσως για να καταφέρω να κλείσω μάτι!
Τέλος, αν είμαι μόνη μου στο σπίτι κοιμάμαι πάντα στο κρεβάτι της μαμάς μου και ποτέ πριν δω το πρώτο φως του ήλιου!

Επίσης, το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις ξυπνήσω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ είναι να χτενίσω τα μαλλιά μου! (Και καλά το πρωί το καταλαβαίνω, αλλά το βράδυ πώς να το εξηγήσω;)

Όταν τρώω σουβλάκι το ανοίγω κανονικά στο πιάτο μου και χρησιμοποιώ πιρούνι!

Δεν μου αρέσουν οι μονοί αριθμοί!!! (Αυτό τώρα σχολιάστε το σας παρακαλώ αν έχετε κάποια επιστημονική απάντηση!)

Αυτά προς το παρόν για να μη με περάσετε και για άτομο που χρίζει επειγόντως ψυχιατρικής παρακολούθησης και φαρμακευτικής αγωγής!!!

Βίοι Παράλληλοι!

Συζητώντας με την Σταυρούλα (το Σάββατο το βράδυ πριν έρθουν οι καλεσμένοι στο πάρτυ μαμάς - Μαρίας!) και οι δύο διαπιστώσαμε ότι έχουμε παρατηρήσει κάποιες «σατανικές» (με την καλή έννοια!) συμπτώσεις που υπάρχουν στη ζωή μας! Και εξηγούμαι…

Εμένα με λένε Μαρία (ναι έτσι με έχουν βαφτίσει μην απορείτε!) και την κολλητή της μαμάς μου την λένε Μαρία και τη μαμά της Σταυρούλας τη λένε επίσης Μαρία. (Εγώ και η Ψεύτρα γιορτάζουμε την ίδια μέρα μάλιστα και όχι τον Αύγουστο)
Εγώ με τη Σταυρούλα έχουμε γενέθλια τον ίδιο μήνα με 3 μέρες διαφορά.
Η μάνα μου με τη Μαρία έχουν γιορτή τον ίδιο μήνα με 4 μέρες διαφορά.
Η Σταυρούλα γιορτάζει την ίδια μέρα που η μαμά μου έχει γενέθλια.
Η μαμά της Μαρίας έχει ίδιο όνομα με τη μαμά μου. (Δύο μαμάδες Κατερίνες δηλαδή έχουν δύο κόρες Μαρίες)
Τέλος, η μαμά μου και η Σταυρούλα τελείως συμπτωματικά οδηγούν και το ίδιο αυτοκίνητο!

Αυτά εν ολίγοις…Η μαμά μου με τη Μαρία είναι φίλες 7 χρόνια κι εγώ με τη Σταυρούλα φτάσαμε αισίως τα 11! Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις η Σταυρούλα πιστεύει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και πολύ φοβάται (και μάλλον έχει δίκιο!!!) ότι θα με τρώει στη μάπα πολλά χρόνια ακόμα!!!

A (Funny) Day In My Life!

Χθες, 25η του Νοέμβρη, ήταν μια μέρα ¨φοβερή και τρομερή¨!
Κατ’ αρχήν ήταν η ονομαστική εορτή της μαμάς οπότε η μέρα ήταν έτσι κι αλλιώς σημαντική! Λόγω λοιπόν της γιορτής και του γεγονότος ότι 4 μέρες πριν γιόρταζε και η κολλητή της μαμάς, είχαν αποφασίσει να κάνουν ένα πάρτυ μαζί καλώντας μερικούς –λίγους και καλούς- κοινούς τους φίλους!
Πριν από το πάρτυ όμως έπρεπε να πάμε να πάρουμε δώρα για την κολλητή της Composition Doll, την pseftra, (για γενέθλια και για γιορτή), για τη μαμά της pseftraς η οποία ήταν επίσης Κατερίνα και γιόρταζε και για τον αδελφό της pseftraς ο οποίος κι εκείνος κάποτε γιόρταζε και η μαμά δεν του είχε πάρει δώρο! Έτσι λοιπόν αναγκάστηκα να πάω με τη μαμά στην Ομόνοια, Σάββατο πρωί που γίνεται χαμός!
Διαβάστε λοιπόν πως ξεκίνησε η χτεσινή μέρα…Για αρχή, επειδή η μαμά αναγκαστικά δεν μπορούσε να πάει με το αμάξι στην Ομόνοια, την έβαλα μέσα σε τρόλεϊ!!! Θα μου πείτε που είναι το συγκλονιστικό;
Το συγκλονιστικό είναι ότι η μαμά είχε 20 χρόνια να μπει σε τρόλεϊ ή λεωφορείο γιατί όπου και να πάει παίρνει το αμάξι της! Άρχισε λοιπόν να διαμαρτύρεται ότι θα έχει πολύ κόσμο, ότι θα στριμωχτούμε, ότι θα είναι βρώμικα και άλλα τέτοια! Μετά όμως ,μόλις μπήκαμε, μπορώ να πω ότι ήταν ψύχραιμη κάτι που πραγματικά με εντυπωσίασε! Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά μετά πέρασε και κάτω από την Ομόνοια με τα πόδια κάτι που επίσης είχε να κάνει 20 χρόνια και περπατήσαμε και μέχρι την Αγίου Μάρκου! (Ουάου!) Και στη συνέχεια , υπερβαίνοντας τον εαυτό της, μπήκε και στα Hondos για να ψωνίσουμε όπου το λιγότερο που μπορεί να περιγράψει την κατάσταση που επικρατούσε είναι η λέξη πανζουρλισμός!!! Εν τω μεταξύ είχε έρθει να μας βρει και η Stefy η κολλητή μου και καθίσαμε στην καφετέρια του Χόντου να τσιμπήσουμε κάτι! Και σαν να μην έφταναν όσα είχε ήδη τραβήξει η δόλια μάνα αποφάσισα να την αποτελειώσω με την εξής ερώτηση: ¨Αυτό το βουνό απέναντι ποιο είναι;¨ Όποιος έχει κάτσει ποτέ στο καφέ του Χόντου θα ξέρει βέβαια ότι έχει θέα την Ακρόπολη και το λόφο του Λυκαβηττού!!! Οπότε βλέπετε την C.D. να γουρλώνει τα μάτια και παραλίγο να της βγει ο καπουτσίνο απ’ τη μύτη! Μετά από όλα αυτά με πήρε και φύγαμε –με ταξί αυτή τη φορά- γιατί δεν θα άντεχε άλλα χτυπήματα μέσα στην ίδια μέρα! (Τουλάχιστον όχι μέχρι το απόγευμα που δεν μπορούσε να φανταστεί τι της επεφύλασσε η μοίρα!) Αυτά έγιναν το πρωί μέχρι τις 3 μεσημέρι!

Μετά που γυρίσαμε στο σπίτι μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη…η αγαπημένη ξαδέλφη της μαμάς μου και νονά της αδελφής μου! (Τι έκπληξη δηλαδή, η γυναίκα μου είχε πει ότι θα έρθει αλλά εγώ το είχα ξεχάσει τελείως – λόγω του Αλτσχάιμερ που έχω- και είχαμε πάει για ψώνια σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Sorry!) Κάτσαμε λίγο μαζί που είχαμε καιρό να βρεθούμε, μας έδωσε τα δώρα μας –γιατί το Νοέμβριο γιορτάζουμε όλοι μαζί οικογενειακώς!- και μετά που έφυγε η μητέρα πήγε στο κομμωτήριο να χαλαρώσει λίγο και να ετοιμαστεί για το βράδυ να είναι μια κούκλα και εγώ πήγα για ύπνο γιατί την Παρασκευή κοιμήθηκα στις 5 και με είχε ξυπνήσει από τις 10 το πρωί και θα ήμουν σαν κοτόπουλο το βράδυ από τη νύστα!!! Το Σκαρθάλι έμεινε ξύπνιο και απαντούσε τα τηλεφώνα που σταμάτημα δεν είχαν! Το απόγευμα που ξύπνησα κατά τις 6, κάθησα κι έπλυνα την συσκευή για το fondue (ή φοντού όπως το έλεγα εγώ χωρίς καθόλου προφορά – τζάμπα τα 5 χρόνια γαλλικά και το πιάνο που πλήρωναν οι άμοιροι γονείς!), έκανα μπάνιο και σιγά-σιγά ετοιμαστήκαμε όλοι και ήρθε η Stefy με το αμάξι και μας πήρε! Και μετά από λίγο φτάσαμε στο σπίτι της pseftraς φορτωμένες με δώρα, τη fondue και τις πίτες που είχε φτιάξει η γιαγιά μου, γιατί ως γνωστόν η μαμά δεν το κατέχει το άθλημα αλλά παρόλα αυτά έπρεπε να πάει κι εκείνη το κατιτίς της για το τραπέζι!

Φτάνοντας λοιπόν στο σπίτι μας υποδέχτηκε η μαμά και ο αδελφός της pseftraς! Η ίδια παρουσιάστηκε τουλάχιστον μετά από μισή ώρα γιατί φρόντιζε για τις λεπτομέρειες της γιορτής!!! Στο μεταξύ, εγώ, η Stefy και το Σκαρθάλι είχαμε πάθει την πλάκα μας με το σπίτι και χαζεύαμε! Είχαμε φτάσει από τις 8:30 και κάποια στιγμή κατά τις 10 άρχισαν να έρχονται οι καλεσμένοι! (Ευτυχώς γιατί είχαμε αρχίσει να παραπατάμε από την πείνα!) Παρακάτω θα παραθέσω τη λίστα των καλεσμένων με λίγα σχόλια για τον καθένα από τις εντυπώσεις που μου άφησαν! (Οι καλύτερες ήταν!) Έχουμε και λέμε, ήμασταν:
1)Η Composition Doll, η Stefy, το Σκαρθάλι και εγώ το Goudaki.
Για εμάς ήδη ξέρετε αρκετά πράγματα. Έχω αναφερθεί αρκετές φορές στα ποστ μου για τα άτομα αυτά!
2)Η Μαρία, ο αδελφός της και η μαμά της
Την Μαρία και τον αδελφό της Jerry τους είχα ξαναδεί και ομολογώ ότι είχα σχηματίσει καλή εντύπωση για το ποιόν τους! Χθες όμως όλα άλλαξαν άρδην και…σχημάτισα την καλυτερότερη άποψη! Από πού να ξεκινήσω να σας λέω…
Μαρία: Χόρεψε tango, τραγούδησε Μακρόπουλο, δεν έκατσε στο τραπέζι παρά μόνο όταν όλοι οι υπόλοιποι κοντεύαμε να τελειώσουμε το φαγητό μας και να περάσουμε στο γλυκό, έτρωγε με ένα πιρούνι μήκους ενός (τουλάχιστον) μέτρου και μετά (κατά τις 2:30 τα χαράματα) άρχισε να μας λέει ιστορίες για τη γιαγιά της και τα μέλη της οικογένειας της γενικότερα! (Πιστέψτε με οι άνθρωποι δεν πάνε καλά!!!)
Jerry: Τον συγχαίρω γιατί ήταν ο μόνος εκεί μέσα που ήξερε τον Μακρόπουλο και έβαλε ένα cd να ακούσουμε την Κρίση και το Είμαι σε Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης, έπαιξε Ελεφαντομουτσούνες με την Αλίνα αν και έχασε παταγωδώς και ήταν πολύ παραστατικός στην παντομίμα δίνοντας ρεσιτάλ όταν έκανε τον Βάλτο και την Αγριοπάπια! (εκ των υστέρων όμως μάθαμε ότι είχε παρακολουθήσει 3 ολόκληρα μαθήματα υποκριτικής, οπότε η ομάδα του είχε πλεονέκτημα απέναντι στη δικιά μας που όμως δεν τα πήγε άσχημα γιατί εγώ και η Stefy επικοινωνούσαμε και βρίσκαμε τις ταινίες με τα μάτια και χάσαμε με 1 βαθμό λιγότερο!)
Μαμά Ψεύτρας:Γι’αυτή τη γυναίκα δεν έχω να πω τίποτα. Μόνο που γεννήθηκε η απορία πως γίνεται οι δυο παραπάνω να είναι παιδιά αυτής της τόσο σοβαρής κυρίας!
3)Ο κύριος babakis μετά της συμπαθέστατης συζύγου του. Αυτό το ζευγάρι πραγματικά κρατούσε το επίπεδο της συντροφιάς ανεβασμένο και μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση! Επειδή όμως δυστυχώς έφυγαν νωρίς, είναι σοβαροί οικογενειάρχες οι άνθρωποι, το επίπεδο πήρε την κάτω βόλτα!!!
4)Η all my life με τον πρώην (sofogrec) και το νυν (leon) σύζυγο της. Λοιπόν αυτοί οι 3 άνθρωποι αποδεικνύουν κάτι που πιστεύω ακράδαντα αλλά οι φίλες μου σπάνια καταλαβαίνουν: πως γίνεται ένα πρώην ζευγάρι να έχει φιλικές σχέσεις. Εγώ που λέτε , έχω καλές φιλικές σχέσεις με τους περισσότερους πρώην μου (εκτός από 1-2 περιπτώσεις) και οι φιλές μου απορούν πως τα καταφέρνω. Γιατί να μην μπορείς να μείνεις φίλος με κάποιον που συμπαθείς (προφανώς αφού τον είχες επιλέξει για σύντροφο!) αν έχετε χωρίσει φιλικά και ξεκάθαρα και υπάρχει κατανόηση και αμοιβαία εκτίμηση; Ε, λοιπόν αυτό είδα χθες και πολύ χάρηκα! Αλλά ας μιλήσουμε λίγο ξεχωριστά για τον καθένα…
All my life: Διαπίστωσα ότι έχουμε κάποια κοινά στοιχεία…αυτό που προανέφερα για τις ανθρώπινες σχέσεις, αγάπη για τα βιβλία (δούλευε σε βιβλιοπωλείο κάτι που θα ήθελα κι εγώ να κάνω), αγάπη για τις γάτες (αν και υπάρχει ένας ανταγωνισμός για το ποιανής η γάτα είναι ομορφότερη και πιο αδύνατη!), ίδιο μοντέλο κινητού και ίδιο ήχο κλήσης!!!
Leon: Ο άνθρωπος που προσπάθησε να κρατήσει (μάταια) το επίπεδο μετά την αποχώρηση του ζεύγους μπαμπάκη! Άτομο λιγομίλητο αλλά με χιούμορ και ευφυΐα!
Sofogrec: Η Composition Doll όλο το βράδυ μας έλεγε (στο Σκαρθάλι, στη Stefy και σε μένα) να τον αποφεύγουμε γιατί είναι κακοποιό στοιχείο μέχρι που έφυγε και ησύχασε! Πάντως ήταν πολύ συμπαθής και συζητήσιμος με τη νεολαία! (Λέτε αυτό να είναι ύποπτο μητέρα;)
5)O κύριος Αlzap.
Πολύ δεν μίλησε είναι η αλήθεια οπότε πολλά πράγματα δεν μπορώ να πω. Πάντως ανέβηκε στην εκτίμηση μου γιατί έφερε ένα πολύ ωραίο γλυκό (lemon pie) αλλά μετά ξαναέπεσε γιατί στην παντομίμα μας έβαζε κάτι άκυρες ταινίες και μέχρι να έρθει η σειρά του να κάνει καθόταν ακόμα στην τραπεζαρία ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαμε μεταφερθεί στο καθιστικό! Ακόμα και ο leon που το σκεφτόταν πάρα πολλή ώρα πριν σηκωθεί!!! Και μετά έπεσε ακόμα περισσότερο γιατί ενώ είχε φύγει πήρε τηλέφωνο την C.D. για να της δώσει ιδέες! Η ταινία που έβαλε ήταν ναι μεν εύκολη (Είμαι περίεργη κίτρινη) αλλά παρόλα αυτά πρέπει να διαμαρτυρηθώ εντόνως!!!

Συνολικά 13 άτομα δηλαδή αν και κάπου μέσα στο σπίτι είχαν κλειδωμένη και μια γιαγιά την οποία δεν είδαμε καθ’όλη τη διάρκεια της βραδιάς έχω να καταγγείλω! Φάγαμε πολύ ωραίο φαγητό, fondue με λουκανικάκια και κρεατάκι και κάτι τέλειες σάλτσες, κάτι υπέροχες σαλάτες και τις πίτες της γιαγιάς! Η Σταυρούλα βέβαια υποστήριξε ότι αυτός ο τρόπος φαγητού είναι βασανιστικός γιατί δεν είναι δυνατόν να έχεις το φαΐ μπροστά σου και να περιμένεις να ψηθεί και να μην μπορείς να το φας! Και η καλύτερη φάση της βραδιάς βέβαια ήταν όταν ο Jerry απευθυνόμενος στην All my life και την Dolly φώναξε : «Κορίτσια;» κι εκείνες συνέχισαν να μιλάνε μεταξύ τους μη δίνοντας του καμία σημασία! Τα μόνα άτομα που γύρισαν τα κεφάλια τους ήταν η Σταυρούλα κι εγώ!!! Σκάσαμε στα γέλια!Περάσαμε τέλεια και το ξημερώσαμε! 3:30 το πρωί φύγαμε! Χάρηκα πολύ που γνώρισα τους φίλους της μανούλας και ελπίζω να τους ξαναδώ!

Please, follow the instructions carefully!

Ένα όμορφο μήνυμα!

Σήμερα έχω τη γιορτή μου! (Τώρα μπορείτε να μου ευχηθείτε όσοι δεν το ξέρατε ή όσοι το ξεχάσατε!)
Πολύ νωρίς το πρωί (Μα πείτε μου…είστε σοβαροί; Υπήρχε περίπτωση να είμαι ΕΓΩ ξύπνια στις 9:30, στις 10 ή στις 10:30 τα χαράματα;;;) πήρα ένα πολύ ωραίο ευχετήριο sms το οποίο έλεγε τα εξής:
Γιορτάζει ο ήλιος σήμερα που έχει πάρει από την λάμψη σου,
Γιορτάζει και το χαμόγελό σου που ζεσταίνει τις καρδιές μας,
Γιορτάζουμε κι εμείς που σε αγαπάμε!
Όταν λοιπόν με το καλό πήγε η ώρα 11:30 και ξύπνησα (όχι επειδή το ήθελα βέβαια! Αλλά επειδή τα τηλεφώνα σε κινητό και σταθερό είχαν αρχίσει να πληθαίνουν, το πήρα απόφαση ότι δεν επρόκειτο να κοιμηθώ άλλο για σήμερα κι έτσι σηκώθηκα!) το μήνυμα αυτό ήταν αρκετό για να μου φτιάξει τη μέρα! Έτσι έβαλα το mp3 player να παίζει στη διαπασών μερικά πολύ εύθυμα τραγουδάκια και βγήκα έξω να κάνω τις δουλειές μου με όρεξη και κέφι! (Πώς είναι το γατάκι στη φωτογραφία; Ε, κάπως έτσι ήμουν κι εγώ!)
Όμως μετά που γύρισα σπίτι θυμήθηκα ότι έχω να πάω και στη δουλειά σήμερα…αλλά εντάξει, αυτό δεν μπόρεσε να μου χαλάσει τη διάθεση! (Τουλάχιστον όχι τελείως! Και ερωτώ…Είναι δυνατόν να μη μου δίνουν άδεια να χαρώ την ονομαστική μου εορτή;!?;!? Είναι; Ντροπή και αίσχος!)

Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα...

…Τι κι αν δεν είναι ο κόσμος ό,τι ονειρεύτηκες,
τι κι αν σε ντύνει πάντα μ’ ελπίδες ψεύτικες,
η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου,
κόκκινο το φεγγάρι βάλ’ το στα χείλη σου,
βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα…

Εδώ Πολυτεχνείο...

...Eδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών,των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων....

Πολύ σημαντική μέρα η σημερινή κατά τη γνώμη μου. Όποτε ακούω αυτά τα λόγια ανατριχιάζω. Ανατριχιάζω στη σκέψη του τι έγινε εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές, το Πολυτεχνείο, το τανκς, η Χούντα, ο φασισμός…
Δεν είχα γεννηθεί τότε, δεν έχω πάει ποτέ στην πορεία, δεν έχω πάει ποτέ να αφήσω ένα λουλούδι αλλά κάθε φορά που αναλογίζομαι τα γεγονότα σχεδόν δεν τα πιστεύω. Δεν χωράει ο νους μου το πόσο πάθος, δύναμη, πείσμα, θέληση, θάρρος, αγάπη για την πατρίδα, την ελευθερία και την παιδεία είχαν τότε οι νέοι και απ’την άλλη πόση αδιαφορία, μίσος, κυνικότητα και σκληρότητα μπορεί να είχαν κάποιοι για να στείλουν ένα τανκς ενάντια σε άοπλα 18χρονα και 20χρονα παιδιά, παραβιάζοντας το άσυλο του Πανεπιστημίου.
Είμαι φοιτήτρια και ντρέπομαι που λέω ότι δεν έχω πάει ποτέ στην πορεία (αν και θα το θέλω) αλλά μου τη δίνει αφάνταστα που κάποιοι αναρχικοί κουφιοκέφαλοι περιμένουν αυτή τη μέρα για να δημιουργήσουν επισόδεια, να πετάξουν μολότοφ και να παίξουν ξύλο με τα ματ. Αυτή τη μέρα κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε η πορεία να είναι ειρηνική και αφιερωμένη σε εκείνα τα παιδιά που πέθαναν, τραυματίστηκαν και αγωνίστηκαν με το δικό τους μοναδικό τρόπο ενάντια στη Χούντα και τον φασισμό και πέρασαν έτσι στην Ιστορία. Ήταν μια ανεπανάληπτη πράξη που δε νομίζω ότι μπορεί εύκολα να ξανασυμβεί και δεν ξέρω κατά πόσο η δικιά μας γενιά και νεολαία θα είχε τα κότσια να συμμετάσχει σε κάτι τόσο μεγάλο και ανάλογης σημασίας. Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι τα ιδανικά που προανέφερα επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας και ότι θα μπορούσαμε κι εμείς να κάνουμε κάτι παρόμοιο...

Σας θυμίζουν κάτι;

Τι σας θυμίζουν όλα αυτά; Εμένα προσωπικά μου θυμίζουν τα νιάτα μου (πριν 10 χρόνια δηλαδή) που ήμουν μικρό παιδάκι στο Δημοτικό και καθόμουν με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση μαζί με την αδελφή μου και βλέπαμε Juniors’, ένα παιδικό κανάλι που σήμερα δεν υπάρχει δυστυχώς. Κάθε απόγευμα, αφού τελειώναμε το διάβασμα αγγλικών και ελληνικών για την επόμενη μέρα, αράζαμε στον καναπέ, εγώ με το κεφάλι στο ένα μπράτσο του και η Αλίνα στο άλλο και βλέπαμε cartoons μέχρι να μας πάρει ο ύπνος οπότε και μας ξεκολλούσε η C.D. και μας έβαζε για ύπνο! Πολύ ωραία ήταν! Κάποια απ΄αυτά τα cartoons προβάλλονται μέχρι σήμερα όπως τα Στρουμφάκια και ο Scooby Doo! Ένα άλλο που μου αρέσει πολύ είναι οι Τρελοκάστορες! Τώρα πλέον δεν είναι πολλά εκείνα που μου αρέσουν, από αυτά που παίζονται στην τηλεόραση, αλλά πάντα διαβάζω ένα μίκυ μάους όταν τρώω ή όταν έχω χρόνο το σαββατοκύριακο! Τα cartoons μου αρέσουν και τα βλέπω ακόμα και σήμερα γιατί μου θυμίζουν ότι υπάρχουν όμορφα και αθώα πράγματα σ΄αυτόν το κόσμο που ζούμε τα οποία μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση και να σε κάνουν να δεις ότι ακόμα υπάρχει ένα παιδί μέσα σου! (Ευτυχώς!!!)