Όχι άλλη αδιαφορία!

Κάθε φορά που βλέπω στο δρόμο αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια στενοχωριέμαι…δεν μπορώ να τα βλέπω να τα βλέπω να ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να φάνε, να πίνουν νερό από μικρές βρώμικες λιμνούλες που έτυχε να σχηματιστούν στην άκρη του δρόμου, να ξαπλώνουν σε κρύα πεζοδρόμια να κοιμηθούν και να μην ξέρουν αν το πρωί θα ξυπνήσουν, ή αν θα τα πατήσει κανένα αμάξι, ή αν θα αρχίσει να τα κλοτσάει κανένας μλκς χωρίς λόγο και αιτία επειδή δεν είχε τίποτα άλλο να παίξει! Και αυτό που παθαίνω (εκτός από τη στενοχώρια) είναι να τσαντίζομαι απίστευτα με όλους τους ανεύθυνους βλάκες που αγοράζουν ένα κατοικίδιο ζωάκι σαν δώρο για κάποιον ή για παρέα (επίσης μου τη δίνει τρελά η ιδέα του να αγοράζεις ένα πλάσμα με ψυχούλα) και μετά το εγκαταλείπουν γιατί απλά δεν τους «βολεύει».Όπως ο πατέρας μου για παράδειγμα που πήρε ένα σκυλάκι που είχε μαζέψει η αδελφή μου από το δρόμο (ενώ εμείς κοιμόμασταν) και το πήγε «κάπου» όπως μας είπε, επειδή μας είχε φάει όλα τα ρούχα, τα παπούτσια και τα έπιπλα στο σπίτι. Θα ήθελα να πάρω έναν από αυτούς και να τον αφήσω στο δρόμο χωρίς φαγητό και νερό για να δει τη γλύκα. Τουλάχιστον αν βλέπεις ότι δεν μπορείς να φιλοξενήσεις ένα ζώο στο σπίτι σου, προσπάθησε να το χαρίσεις σε κάποιον που πραγματικά θέλει ένα ή να το πας σε μια φιλοζωική εταιρία. (Αν και δεν νομίζω ότι το να κάνεις ένα πλάσμα να αλλάζει περιβάλλον είναι ότι καλύτερο για το ίδιο και δεν είμαι και απόλυτα σίγουρη ότι καλοπερνάνε στις φιλοζωικές εταιρίες, αλλά έτσι τουλάχιστον δεν θα ζει απροστάτευτο και μόνο και υπάρχει πάντα η ελπίδα να το αγαπήσουν πραγματικά). Μια άλλη λύση επίσης για όποιον θέλει να αποκτήσει ένα κατοικίδιο είναι να πάρει ένα αδέσποτο από το δρόμο που έχει ανάγκη ένα σπίτι αντί να πάει να «αγοράσει» ένα από κάποιο pet shop.(όχι ότι αυτά δεν έχουν ανάγκη από μια καλύτερη ζωή βέβαια αλλά τουλάχιστον έχουν μια στέγη και φαγητό.
Για τα δε pet shops έχω να πω πάρα πολλά γιατί επίσης μου τη δίνουν. Δε μπορώ να βλέπω σκυλάκια, γατάκια, κουνελάκια, χαμστεράκια και πουλιά και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε (σκιουράκια, χελωνάκια, φίδια και τώρα τελευταία τα ιγκουάνα που είναι στη μόδα) να είναι στριμωγμένα μέσα σε μικροσκοπικά κλουβιά κατά δεκάδες και να εκθέτονται σε βιτρίνες σαν εμπορεύματα. Για να μη μιλήσω για τις συνθήκες διαβίωσης τους εκεί μέσα, τις οποίες θεωρώ (με την πιο ήπια λέξη που μπορώ να χρησιμοποιήσω) απαράδεκτες και απάνθρωπες…μέσα στη βρώμα, μέσα στις αρρώστιες, με φαΐ που δεν ξέρω κάθε πότε τους δίνουν και με τόση αδιαφορία που τα ζωάκια πεθαίνουν μέσα στα κελιά τους και κανείς από το προσωπικό δεν το παίρνει χαμπάρι. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι ταυτίζουν τη λέξη ζώο με τη λέξη πράγμα και θεωρούν τα ζώα σαν άψυχα όντα, διακοσμητικά αντικείμενα ή απλά κάτι εμπορεύσιμο.
Ακόμα (για όποιον δεν έχει καταλάβει ότι πολλά πράγματα μου τη δίνουν!) μισώ θανάσιμα αυτούς που ρίχνουν φόλες στα ζώα (ανεξαρτήτως είδους) επειδή τους ενοχλούν γιατί λερώνουν στα πάρκα, ή γιατί κάνουν φασαρία και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν ή γιατί έχουν παιδικά ψυχολογικά τραύματα! Όπως μια γειτόνισσα που έχουμε και απ’ότι ξέρω είχε προσπαθήσει να δηλητηριάσει ένα μπόξερ που είχαμε 13 χρόνια! Ευτυχώς (για κείνη κυρίως) που δεν τα κατάφερε γιατί τώρα θα έβλεπε τα ραδίκια ανάποδα από τη φόλα που θα της είχα χώσει εγώ στο λαιμό! (Οκ κι εμένα με δάγκωσε σκύλος όταν ήμουν παιδί αλλά δεν έπαθα τίποτα! Και όταν ήμουν λίγο μεγαλύτερη ένα κόλει έβαλε τα πόδια του στους ώμους μου και με έριξε κάτω αλλά δεν μεγάλωσα πιστεύοντας ότι όλα τα ζώα είναι κακά και θα μου κάνουν το ίδιο. Ένας φίλος μου κάποτε μου είπε οτι ζηλεύει τα αδέσποτα, επειδή σε αντίθεση με αυτά που είναι κλεισμένα σε ένα σπίτι ή με εμάς, εκείνα είναι ελεύθερα...αν και μου φάνηκε οτι έχει δίκιο μερικώς δεν ξέρω αν θα πρέπει να το σκεφτόμαστε έτσι αλλά εγώ σίγουρα δεν έχω πειστεί...
Για όποιον θέλει να βοηθήσει για να λυθεί αυτό το πρόβλημα που υπάρχει στην κατά τ’άλλα ευρωπαϊκή Αθήνα μας υπάρχει η ιστοσελίδα μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που ασχολείται με το θέμα και εκεί μπορείτε να ενημερωθείτε. Ας βοηθήσουμε όλοι όσο μπορούμε αυτά τα λυπημένα ματάκια –που πάντα σε κοιτάνε φοβισμένα και όχι με μίσος και αν τα χαϊδέψεις αμέσως βλέπεις την αγάπη τους- να ζήσουν λίγο καλύτερα αυτή τη χρονιά και να μην αυξηθεί ο αριθμός τους εκεί έξω...