Θέλω πολλά;;;

Τα 7 αγαπημένα μου βιβλία…

Μετά από την πρόσκληση της Αλεπούς ήρθε η ώρα να γράψω κι εγώ τα 7 αγαπημένα μου βιβλία…
1)Όλιβερ Τουίστ. Από τα παιδικά μου χρόνια το έχω διαβάσει 5-6 φορές και πάντα έκλαιγα, όπως και με τα κινούμενα σχέδια της ταινίας αυτής.
2)Μεγαλώνοντας έκανα μια στροφή σε πιο σοβαρά αναγνώσματα. Μεγάλη μου αγάπη είναι τα αστυνομικά μυθιστορήματα, οι περιπέτειες και τα θρίλερ. Από τις πιο αγαπημένες μου συγγραφείς είναι η Αγκάθα Κρίστι. Από τα πάρα πολλά βιβλία της που έχω διαβάσει ξεχώρισα το «Δέκα Μικροί Νέγροι» και το «Η Κυρία Έβανς» Καλά, ο Πουαρώ είναι θεός λέμε!
3)Πολύ μου άρεσε επίσης ένα από τα τελευταία βιβλία που διάβασα, «Ο Ιστορικός» της Elizabeth Kostova (αν γράφεται έτσι) με θέμα τον Δράκουλα. Μιας που είπα Δράκουλας σας παραπέμπω να δείτε τα κείμενα που εμπνεύστηκα να γράψω διαβάζοντας αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο (κάνοντας έρευνα βέβαια, όχι μόνη μου!) σχετικά με τον Κόμη και την Κόμισσα Elizabeth Bathory και τα οποία μου έκανε την τιμή η Composition Doll να ανεβάσει στο Έγκλημα και Τιμωρία και μπορείτε να βρείτε στο Μύθος και Πραγματικότητα. (Έτσι για να παινέψουμε λίγο και τα σπίτια μας!!!)
4)Επίσης, έχω λατρέψει ένα παιδικό βιβλίο που έχουν τα ξαδελφάκια μου. Δε θυμάμαι πως λέγεται και ποια είναι η συγγραφέας αλλά κάποια στιγμή θα το ανεβάσω και σαν ποστ για να το διαβάστε όλοι. Είναι μια ιστορία με τη θάλασσα κι ένα αστέρι.
5)Πολύ μου αρέσουν και τα βιβλία του John Connolly. Ειδικά το «Κάθε Νεκρό Πράγμα» και «Το Δέντρο του Θανάτου».
6)Διαβάζω φανατικά τον Harry Potter της J.K.Rowling. Περιμένω με αγωνία να κυκλοφορήσει το 7ο και τελευταίο βιβλίο. (Πολύ δεν άργησε;)
7)Τέλος πολύ μου άρεσαν και τα δύο βιβλία του Dan Brown «Οι Πεφωτισμένοι» και «Ο Κώδικας Ντα Βίντσι». (Είμαι πολύ του εμπορικού θα μου πείτε και δεν θα έχετε και άδικο…)

Το αγαπημένο μου έπιπλο!

Το αγαπημένο μου έπιπλο είναι το κρεβάτι. Το κρεβάτι είναι μια απλή μεν, συγκλονιστική δε, ανακάλυψη του ανθρώπου. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή γίνονται πάνω σε ένα κρεβάτι...ύπνος και ξέρετε τι άλλο! Καθώς και φαγητό μερικές φορές! Το κρεβάτι είναι υπέροχο...
Όταν είμαι στη δουλειά και είμαι πτώμα αυτό που ονειρεύομαι είναι πάω σπίτι μου και να ξαπλώσω!
Όταν βγαίνω για ψώνια με τις φίλες μου και περπατάω 5 ώρες, αυτό που θέλω είναι να πάω στο κρεβατάκι μου και να κοιμηθώ!
Όταν κάνει κρύο, θέλω να χωθώ μέσα στα σκεπάσματα και να μη σηκωθώ αν δεν βγάλει ήλιο έξω!
Όταν είμαι με το αγόρι μου θέλω να κάθομαι όλη μέρα (κι όλη νύχτα ενίοτε) σε ένα κρεβάτι και να τον έχω αγκαλιά συνέχεια!
Όταν θέλω να χαλαρώσω και να διαβάσω ένα βιβλίο πηγαίνω πάντα στο κρεβάτι μου!
Όταν λείπουν όλοι απ’ το σπίτι κοιμάμαι πάντα στο κρεβάτι της μαμάς μου! (Φοβάμαι!)
Το μόνο μέρος που κλαίω είναι το κρεβάτι μου!
Όταν έχω τα νεύρα μου ανεβαίνω στο κρεβάτι μου (είναι κουκέτα και κοιμάμαι επάνω) και δεν μιλάω σε κανέναν!
Στο κρεβάτι μου κάθομαι και φιλοσοφώ τη ζωή μου ακούγοντας μουσική από το mp3 player μου τα βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ!
Στο κρεβάτι μου κοιμάμαι αγκαλιά με τον γάτο μου και τα 2-3 λούτρινα που έχω!
Το μόνο πράγμα που με νοιάζει σε ένα ξενοδοχείο όταν πάω διακοπές είναι να είναι καθαρό και να έχει ένα ωραίο, μεγάλο και βολικό κρεβάτι!
Το τέλειο κρεβάτι για μένα είναι το υπέρδιπλο όπου μπορώ να απλώνομαι σαν χταπόδι για να κοιμηθώ! Και το διπλό μου μια χαρά είναι δεν έχω παράπονο, μόνο που τρίζει και κουνιέται αρκετά και πολύ φοβάμαι ότι καμιά νύχτα θα βρεθώ πάνω στο Σκαρθάλι μαζί με το κρεβάτι και τον Τούλη!
Το κρεβάτι μου με ξεκουράζει, με αναζωογονεί και με χαλαρώνει! Γενικά είμαι και άτομο που του αρέσει η ξάπλα και ο ύπνος, οπότε είναι πολύ σημαντικό για μένα! Αυτά είχα να πω για το αγαπημένο μου έπιπλο!

Υπάρχει (B)logos ανησυχίας?

Ξεκίνησα να γράφω στο μπλόγκ μου, επειδή μου άρεσε η ιδέα μα μπορεί κανείς να εκφράζει ελεύθερα την άποψη του και οι άλλοι να σχολιάζουν και να λένε κι εκείνοι τη δική τους γνώμη μέσα από τα σχόλια. Βασικά όχι ότι ασχολούμαι με τίποτα φλέγοντα ζητήματα αλλά το άνοιξα γιατί μου αρέσει να γράφω και γιατί ήθελα να γράφω ότι μου αρέσει στον ελεύθερο χρόνο μου. Για να κάνω την πλάκα μου πιο πολύ. Δεν γράφω με σύστημα, δεν λέω θα γράφω ένα ποστ ανα δύο μέρες. Δεν με νοιάζει αν θα με διαβάσει κανείς αλλά μου αρέσει όταν βλέπω ότι μερικοί με διαβάζουν. Δε διαβάζω πάντα αυτούς που με διαβάζουν και μου αφήνουν σχόλια. Διάβαζω όποιον μου αρέσει. Όποιον λέει κάτι που μπορεί να μου φτιάξει το κέφι, να μου αρέσει κάτι που γράφει, να με ενδιαφέρει το αντικείμενό του. Δεν έχει σημασία ποιοι με έχουν στα λινκς τους και ποιους έχω εγώ. Αν με έχουν πάνω ή κάτω στη λίστα τους. Από όλα τα λινκς που έχω κι εγώ εδώ πέρα μόνο 5-6 διαβάζω καθημερινά. Δεν έχω πάντα πολύ χρόνο και όταν έχω ψιλοβαριέμαι να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή.

Είναι ένα χόμπι ας πούμε. Μέσα από αυτό μου το χόμπι έχω έρθει σε επαφή με αρκετό κόσμο. Έχω γνωρίσει κάποιους μπλόγκερς από κοντά. Έχω δει κι έχω καταλάβει συμπεριφορές και χαρακτήρες διαφόρων ειδών. Κυκλοφορούν πολλά είδη ανθρώπων μέσα στη μπλογκόσφαιρα.

1)Υπάρχουν οι χομπίστες όπως εγώ που κάνουν απλά το κέφι τους. Δεν τους ενδιαφέρει η αναγνωσιμότητα. Απλά τους αρέσει να γράφουν και να κουβεντιάζουν με άλλους. Αυτοί είναι συνήθως νεαρά άτομα.
2)Υπάρχουν οι επίδοξοι ή φιλόδοξοι δημοσιογράφοι, σεναριογράφοι, λογοτέχνες, ποιητές, πεζογράφοι ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Είναι αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν με τον κόσμο του βιβλίου και των εκδόσεων. Κάποιοι πιστεύουν ότι έχουν ταλέντο, κάποιοι όντως έχουν, κάποιοι άλλοι απλώς είναι ψώνια και θέλουν να επιδεικνύονται και να έχουν αναγνωσιμότητα.
3)Κάποιοι άλλοι μετρούν την αναγνωσιμότητά τους με τα page views ανά ημέρα, με το πόσοι τους έχουν στα links τους, πόσα comments συγκεντρώνουν σε κάθε post τους κ.τ.λ. Και δεν λέω σαν διαδικασία πλάκα έχει να το κάνεις. Είσαι και περίεργος να δεις ποιοι σε διαβάζουν, κι εγώ το κάνω, πλάκα έχει να ψάχνεις τα μπλογκς και να ανακαλύπτεις καινούρια μέσα από άσχετα λινκς. Αλλά όταν αυτό σου γίνεται εμμονή παύει πλέον να είναι αστείο και διασκεδαστικό. Γίνεται ένα άγχος. Και δυστυχώς υπάρχουν άτομα που τους ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα.
4)Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι. Μεγάλοι σε ηλικία συνήθως που έχουν βρει τα μπλογκς σαν τρόπο επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Φοβούνται να βγουν έξω από το σπίτι τους και κρύβονται πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους. Κάθονται στα άδεια δωμάτια τους, στις ακριβές δερμάτινες καρέκλες τους, κι από το σπίτι τους παρουσιάζουν τον εαυτό τους όπως θέλουν και όπως τους συμφέρει. Όπως θα ήθελαν να είναι, όπως θα ήθελαν να τους βλέπουν οι άλλοι.
5)Υπάρχουν άνθρωποι μίζεροι, άρρωστοι, κατά φαντασίαν άρρωστοι. Άνθρωποι που τους αρέσει να κλαίγονται για να τραβήξουν πάνω τους λίγη προσοχή. Άνθρωποι που προφασίζονται προβλήματα οποιασδήποτε φύσεως και προσπαθούν να κερδίσουν τον οίκτο και τη συμπόνια των άλλων. Άνθρωποι που χαίρονται με τη δυστυχία των άλλων και λένε «υπάρχουν και χειρότερα από μένα». Άνθρωποι κακοί και στριμμένοι που αρέσκονται στο να συκοφαντούν άλλους και να τους προσβάλλουν χωρίς λόγο. Ή μάλλον υπάρχει λόγος...είναι κομπλεξικοί. Και ψεύτες. Και φοβούνται μήπως κάποιος γκρεμίσει την εικόνα τους. Την εικόνα που με τόσο κόπο προσπαθούν να φτιάξουν και να συντηρήσουν.
6)Υπάρχουν οι γλείφτες. Αυτοί που πλησιάζουν τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις και προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο. Οικονομικά, για να τους βρουν μια δουλειά, να τους γνωρίσουν άλλους ανθρώπους κ.τ.λ. Αυτοί πλησιάζουν επίσης, άτομα που οι άλλοι συμπαθούν και προσπαθούν να προσεγγίσουν κι αυτούς.
7)Υπάρχουν οι πέφτουλες. Αυτοί που την έχουν πέσει δηλαδή στη μισή γυναικεία μπλογκόσφαιρα ή τουλάχιστον έτσι διατείνονται. Νομίζουν ότι είναι ωραίοι, ότι έχουν κατακτήσεις αλλά η πραγματικότητα απέχει έτη φωτός απ’αυτό. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί που έχουν κάνει γνωριμίες μέσα από δω κι έχουν πάει με μερικές. Αντίστοιχα, υπάρχουν και τα που..νά.... Προκαλούν, λένε τις σεξουαλικές τους επιδόσεις και προτιμήσεις, και γενικά νομίζουν ότι έτσι σοκάρουν και εξιτάρουν τους άντρες. Μάλλον για στερημένα άτομα μου κάνουν εμένα που ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιον να τις ξε-στερήσει. Τέλος πάντων...πάει κι αυτό.
8)Υπάρχουν ψώνια, πολιτευόμενοι, γκέι, ανώνυμοι, αυτοί που βρίζουν, ξερόλες και πολλές κατηγορίες ακόμα που δε μου φτάνουν 3 μπλόγκ για να αναλύσω!

Μερικοί λένε οτι το ίντερνετ και τα μπλόγκς είναι μια αναπαράσταση του τι συμβαίνει στην αληθινό κόσμο. Και συμφωνώ. Είναι μια μικρογραφία της ζωής και της κοινωνίας μας. Οι απόψεις που εκφράζονται, οι ανθρώπινες σχέσεις...μοιάζουν πολύ. Είναι τόσο ρεαλιστικά όλα αυτά που μερικές φορές με τρομάζουν. Έχουν δεί τα μάτια μου κι έχουν ακούσει τα αυτιά μου πολλά παραδείγματα από αυτά που ανέφερα παραπάνω.

Και αναρωτιέμαι αν ΥΠΑΡΧΕΙ άραγε όντως (B)LOGOS ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ ή αν απλά όλα είναι αστείο! Γεγονός πάντως είναι οτι νομίζουμε πως γνωρίζουμε κάποιον τον οποίο διαβάζουμε συστηματικά ή συζητάμε μαζί του στα σχόλια. Η αλήθεια όμως είναι οτι κρίνουμε μόνο από τα γραφόμενά του, τα οποία πολύ πιθανόν να είναι και ψέματα. Ο καθένας μας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει από το σπίτι του και να παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική "εικόνα" και προσωπικότητα από την πραγματική του. Ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει ή να συμπεριφερθεί απέναντί σου ένας άγνωστος.

Πάντως μέσα σε όλον αυτό τον πανικό και την ραγδαία ανάπτυξη της μόδας των μπλόγκς, υπάρχουν -ευτυχώς- και ορισμένα διαμάντια. Και μιλάω μόνο για ανθρώπους που έχω γνωρίσει από κοντά κι έχω σχηματίσει προσωπική άποψη. Είμαι τυχερή που τους γνώρισα. Και αυτούς κυρίως διαβάζω. Ελπίζω στο μέλλον να γνωρίσω κι άλλους.

Αυτή είναι η απόψη μου για τα μπλόγκς. Αυτά είχα να πω.
Και τελειώνοντας δύο αποτελέσματα στατιστικών για εσάς και τον υπολογιστή σας...
1)Οι μισοί περίπου από αυτούς που κάθονται 27 ώρες την εβδομάδα μπροστά σε μια οθόνη Η/Υ, πάσχουν από μία τουλάχιστον διαταραχή προσωπικότητας!

2)Όποιος κάνει χρήση Η/Υ, υπολογίζεται πως θα καθίσει μπροστά στον Η/Υ, σε όλη του την ζωή, 729 ημέρες.

Παιχνιδάκια!

1) Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της Composition Doll θα κάνω κι εγώ μια συγγραφική απόπειρα αν και δεν είμαι καλή στο γράψιμο κατά παραγγελία. Οι λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιήσω είναι οι εξής *αλμύρα *βασίλειο *κοριτσίστικο *χυμό *προαιώνιο. Ιδού λοιπόν το πόνημα μου…

Η Αγάπη και ο Άγγελος μόλις είχαν βγει από τη θάλασσα, μετά το πρωινό τους μπάνιο. Καθόντουσαν στην παραλία και απολάμβαναν τον ήλιο και το θαλασσινό αεράκι που χάιδευαν τα πρόσωπά τους. Και στους δύο άρεσε πάρα πολύ αυτή η εποχή, ήταν η αγαπημένη τους. Τους άρεσε να μαζεύουν κοχύλια από την παραλία, να κάνουν βουτιές με τις μάσκες τους και να βρίσκουν αστερίες, τους άρεσε η αλμύρα που άφηναν στα χείλη τους τα κύματα. Τους άρεσε να ξαπλώνουν στην άμμο παρέα τα βράδια και να κοιτάζουν τα αστέρια, να ανάβουν φωτιά και να πίνουν μια μπύρα συζητώντας τα προβλήματά τους και μιλώντας για τα κοινά όνειρά τους. Τα πρωινά κατέβαιναν πάντα για μπάνιο, άνοιγαν την ομπρέλα τους και τα καρεκλάκια τους, έπιναν τον δροσιστικό χυμό ροδάκινο που η Αγάπη έφτιαχνε με τα χεράκια της και όταν μεσημέριαζε πήγαιναν στο ταβερνάκι πάνω απ΄ το σπίτι τους και τρώγανε θαλασσινά που επίσης άρεσαν και στους δυο αλλά βαριόντουσαν να μαγειρέψουν!

Ήταν παντρεμένοι εδώ και 3 χρόνια αλλά ήταν μαζί όπως την πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν! Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και ποτέ δεν χώρισαν από τότε! Και δεν είχαν βαρεθεί ο ένας τον άλλο ούτε στιγμή. Το καλοκαίρι πάντα κανόνιζαν να παίρνουν την άδειά τους τις ίδιες μέρες για να περνάνε όλες τις μέρες μαζί και να καλύπτουν την απόσταση που άθελά τους δημιουργεί η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις και οι δουλειές του χειμώνα ανάμεσά τους. Το ίδιο έκαναν και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα! Το καλοκαίρι ένιωθαν σαν βασιλιάδες του κόσμου και το μικρό εξοχικό τους σπιτάκι στο νησί του Άγγελου, ήταν το βασίλειο τους.

Αλλά εκείνο το καλοκαίρι ήταν ακόμα καλύτερο -κι εκείνοι ακόμα πιο ευτυχισμένοι- γιατί ήξεραν ότι σε λίγες εβδομάδες θα κρατούσαν στην αγκαλιά τους τον πρώτο καρπό του έρωτά τους . Θα έβλεπαν το όμορφο χαμογελάκι του και θα άκουγαν το κλάμα του. Είχαν ήδη εξοπλίσει το εξοχικό τους με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ για το κοριτσίστικο δωμάτιο του νέου μέλους της οικογένειας τους. Θα την έλεγαν Ελπίδα.
Το προαιώνιο σχέδιο της μοίρας να ενωθούν αυτοί οι δύο άνθρωποι και να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, θα γινόταν πλέον πραγματικότητα. Και οι δύο ήταν πολύ χαρούμενοι για αυτό.

Και τότε η Αγάπη ξύπνησε. Την ξύπνησε ο Άγγελος με ένα γλυκό φιλί κρατώντας στο χέρι του τα εισιτήρια για το πλοίο. Φάγανε πρωινό στο κρεβάτι κι εκείνος δεν σταμάτησε να χαϊδεύει την κοιλιά της. Αύριο ήταν η πρώτη μέρα της άδειας τους και θα έφευγαν πρωί - πρωί για το νησί. Και κρίνοντας από το όνειρό της θα περνούσαν καλύτερα από ποτέ!!! Ένα καλοκαίρι γεμάτο αγάπη, ελπίδα για το μέλλον τους και φέρνοντας στη ζωή τον άγγελό τους!

Και 2) Ανταποκρινόμενη και στην πρόσκληση της Κροτ (σε κανέναν δε χαλάω χατίρι όπως βλέπετε)θα γράψω τις αγαπημένες μου ταινίες. Μόνο που θα πάρω πρωτοβούλια και θα γράψω για τις αγαπημένες μου αισθηματικές ταινίες!

1)Γλυκός Νοέμβρης. Παίζουν Σαρλίζ Θερόν και Κιάνου Ριβς. Πολύ κλάμα η ταινιούλα! Η κοπελιά πεθαίνει σιγά - σιγά από κάποια αρρωστιά και γι'αυτό το λόγο έχει αποφασίσει να απολαμβάνει τη ζωή καθημερινά αλλά να μη δένεται με κανέναν άντρα. Κάθε μήνα βρίσκει άλλον. Ο Κιάνου Ριβς είναι ο Νοέμβρης της. Στο τέλος ερωτεύονται και οι δύο (μεταξύ τους εννοώ) αλλά εκείνη τον διώχνει γιατί θέλει να έχει να θυμάται από εκείνη μόνο τις ωραίες στιγμές και να μην την δει να πεθαίνει! Κλαψς, λυγμ, σνιφ, μπου χου χου και τα λοιπά.

2)Φθινόπωρο στην Νέα Υόρκη. Παίζουν Ρίτσαρντ Γκιρ και Γουινόνα Ράιντερ.Ίδιο story πάνω κάτω. Άρρωστη η κοπελιά, γυναικάς ο Ρίτσαρντ. Την ερωτεύεται, τον διώχνει αν και τον θέλει. Το τέλος δεν το θυμάμαι επακριβώς αλλά πολύ κλάμα επίσης!

3)Serendipity. Εδώ δε θυμάμαι τους ηθοποίους. Η ιστορία ξεκινάει σε ένα πολυκατάστημα όπου ένας άντρας και μια γυναίκα πιάνουν ταυτόχρονα το ίδιο και τελευταίο ζευγάρι μαύρα γάντια. Με τα πολλά, κόβουν στη μέση ένα χαρτονόμισμα καιγράφουν πάνω τα ονόματά και τα τηλεφώνα τους και λένε οτι αν βρει ο ένας κάποτε το άλλο μισό, θα επικοινωνήσουν. Η κοπέλα παντρεμένη, αυτός πρόκειται να παντρευτεί και τη μέρα του γάμου του αγοράζει ένα βιβλίο και μαντέψτε τι βρήκε μέσα...το μισό χαρτονόμισμα της κοπέλας! Στο τέλος αν θυμάμαι καλά έμειναν μαζί!

4)Αγάπα με αν τολμάς. Γαλλική ταινία. Πάλι δεν θυμάμαι ποιοι παίζουν, βασικά δεν τους ξέρω. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που είναι φίλοι από παιδιά
έχουν ένα κουρδιστό τσίγκινο παιχνίδι. Ο ένας λέει στον άλλο να κάνει κάτι. Αν εκείνος τολμάει παίρνει το παιχνίδι. Και αυτό γίνεται συνέχεια. Μέχρι που περνάνε πολά χρόνια, ο ένας "σπάει τα νεύρα του άλλου" αν και θέλουν τρελά ο ένας τον άλλο και στο τέλος αποφασίζουν να θαφτούν μαζί κάτω από τα θεμελία μιας οικοδομής την ώρα που ρίχνουν το τσιμέντο.

5)Το ημερολόγιο. Πάλι δεν ξέρω ηθοποιούς. Είναι η ιστορία ενός ζευγαριού, παντρεμένου με παιδιά, έχουν γεράσει και η γυναίκα πάσχει από άννοια και δεν θυμάται τίποτα από την κοινή ζωή τους. Τα παιδιά την έχουν βάλει σε γηροκομείο και ο άντρας πήγε μαζί της για να μην την αφήσει μόνη. Οι γιατροί του λένε οτι δεν υπάρχει να ξαναθυμηθεί τίποτα αλλά εκείνος κάθε μέρα της αφηγείται την ιστορία τους. Ώσπου ένα βράδυ θυμάται τελικά η γιαγιά και καταλαβαίνει οτι αυτός είναι ο άντρας της και κοιμούνται μαζί στο κρεβάτι του γηροκομείου όπου και πέθαναν μαζί εκείνο το βράδυ.

6)Pretty Woman. Όλοι το έχετε δει δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω εδώ. Η Julia Roberts είναι από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς. Επιτέλους και μια ταινία με ευχάριστο τέλος!

7)Μια βραδιά στο Notting Hill. Julia Roberts και Hugh Grand ΜΑΖΙ! Κι αυτός αγαπημένος μου! Πολύ ωραία ταινία! Η Julia υποδύεται τον εαυτό της και ο Hugh έναν βιβλιοπώλη. Μεγάλος έρωτας με happy end και αυτή τη φορά!

Και επειδή είμαι πολύ αναρχικό στοιχείο θα γράψω και μια 8η...Η πόλη των αγγέλων. Ο Νίκολας Κέιτζ γίνεται από άγγελος θνητός για να είναι με την αγαπημένη του Μέγκ Ράιαν κι εκείνη πεθαίνει επειδή έκανε ποδήλατο με κλειστά μάτια! Μετωπική με νταλικά και πολύνεκρο! Αμάν πιά! Οι ερωτικές ταινίες θα έπρεπε να έχουν όλες καλό τέλος!

Αυτά με τα παιχνιδάκια! Εγώ προτείνω να κάνουν το ίδιο με αγαπημένους δίσκους και CD οι:

Composition Doll (που της αρέσουν τα παιχνιδιά αυτά)
All my life
Master
Skarthali και φυσικά η
Στέφυ!

Οικογένεια Δολοφόνων...

Η οικογένεια Composition Doll , Σκαρθάλι και Γκουδάκι έχει ως γνωστόν έναν γατούλη...τον Τούλη! (Μεγάλη έμπνευση και πρωτοτυπία το όνομα!)
Τον γατούλη αυτόν λοιπόν τον αγαπάνε όλες πολύ! Ήταν όμως πάντα έτσι τα πράγματα? Ή μήπως πριν φτάσουμε στον Τούλη είχαν περάσει κι άλλα ζωάκια από το σπίτι των τριών προαναφερθεισών κυριών? Ζώα άτυχα, που βρήκαν μαρτυρικό θάνατο? Το goudaki blogspot ξετυλίγει σήμερα το σκοτεινό κουβάρι μιας ακόμα πιο σκοτεινής υπόθεσης που θα συγκλονίσει το Πανελλήνιο, θα προκαλέσει σχόλια, θα εξαγριώσει τις φιλοζωικές εταιρίες και γενικά θα γίνει χαμός και πανικός!!! Κυρίες και κύριοι ακολουθεί μια ιστορία για γερά νεύρα και στομάχια! Καθήστε αναπαυτικά και κυρίως...προστατέψτε τα κατοικίδια σας και σιγουρευτείτε ότι είναι στο σπίτι!

Η Composition Doll,στο θεοσκότεινο παρελθόν της, έχει ξεπαστρέψει ένα χελωνάκι! Σεπτέμβρη μήνα τα Σκαρθαλογκουδάκια είχαν αγοράσει από το πανηγύρι του Σταυρού δίπλα στο σπίτι τους ένα χελωνάκι! Σκοπός τους ήταν να χαρεί η μανούλα τους, που εκείνη τη μέρα είχε τα γενέθλια της! Το γεγονός ότι δεν ενθουσιάστηκε δεν προμήνυε βέβαια το τραγικό και βίαιο τέλος που θα είχε το άμοιρο χελωνάκι 2 μήνες αργότερα...είχε μπει πλέον ο Νοέμβρης και είχαν αρχίσει τα κρύα! Το χελωνάκι λοιπόν –όπως ήταν φυσικό για το βιολογικό του ρολόι– έπεσε σε χειμερία νάρκη! Η δολοφόνος του όμως έχοντας πλήρη μεσάνυχτα από χελωνάκια νόμιζε (ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίστηκε μπροστά στα σοκαρισμένα και έντρομα παιδιά της) ότι είχε πεθάνει! Και τι κάνεις ένα χελωνάκι όταν πεθάνει? Το παίρνεις και το πετάς από το μπαλκόνι στο δρόμο για να το πατήσει κάποιο αυτοκίνητο! Το χελωνάκι ας ελπίσουμε ότι συνέχισε να κοιμάται και δεν κατάλαβε από που του ήρθε! Πέθανε πάνω στο άνθος της ηλικίας του, άδικα και χωρίς λόγο...

Και συνεχίζουμε με το δεύτερο δολοφόνο της οικογένειας αυτής, εμένα, το Γκουδάκι. Ναι κυρίες και κύριοι το παραδέχομαι: αν και ανέκαθεν ήμουν φιλόζωη, έχω κι εγώ τα βίτσια μου. Για πολλά χρόνια αγόραζα και σκότωνα χρυσόψαρα. (Leon κάπου εδώ νομίζω ότι πρέπει να σταματήσεις να διαβάζεις!) Όλα ξεκίνησαν όταν εγώ και το αδελφάκι μου ήμασταν ακόμα μικρά και οι γονείς μας αγόρασαν ένα χρυσόψαρο πάλι από πανηγύρι νομίζω! (Εκεί βρίσκουμε πάντα τα θύματα μας!) Το ψαράκι έζησε μόνο 1-2 μέρες! Αιτία θανάτου...βάζαμε συνέχεια τα χέρια μας μέσα στη γυάλα για να το ακουμπήσουμε! Μετά από χρόνια ένα αγόρι που τα είχα μου έκανε δώρο ένα άλλο χρυσόψαρο στο οποίο έδωσα και το όνομα του...το επόμενο ανυποψίαστο θύμα μου θα ήταν ο Νικολάκης! Ο Νικολάκης περιέργως είχε ζήσει ήδη δύο χρόνια όταν...αποφάσισα να δω πως θα αντιδρούσε αν συζούσε με άλλα 3 ψαράκια! Έτσι πήγα στο pet shop και αγόρασα άλλα 3 χρυσόψαρα! Ένα άσπρο με πορτοκαλί ρίγες, ένα κατάμαυρο με εξογκωμένα μάτια (κογκολάκια τα λένε αυτά) και ένα πράσινο! Ο Νικολάκης ήταν βλέπετε ένα συνηθισμένο πορτοκαλί χρυσόψαρο σαν το προηγούμενο ένοικο του ενυδρείου του! Όταν λοιπόν όλα τα ψάρια μπήκαν στην ίδια γυάλα, σιγά σιγά άρχισαν να ψοφάνε...προφανώς δεν τα σήκωνε το κλίμα όλα μαζί. Πήρα λοιπόν μια δεύτερη γυάλα και έβαλα τον καημένο το Νικολάκη –που μια κατάθλιψη την είχε πάθει- μόνο του! Παρόλα αυτά όμως, μετά από διάστημα δυο μηνών, αποδήμησαν όλα εις Κύριον! Μετά από τότε δεν ξαναπήρα ψάρι! Έλα όμως που θέλεις να σταματήσεις τους φόνους και δεν σε αφήνουν! Μετά από λίγο καιρό μου έδωσε η θεία μου ένα μονομάχο που είχαν αγοράσει τα ξαδελφάκια μου και το είχαν βαρεθεί! Τι να κάνω κι εγώ, το πήρα! Για να μη σας τα πολυλογώ, ούτε ο μονομάχος είχε καλύτερη τύχη και έπειτα από μικρό διάστημα παραμονής στο σπίτι μας, απεβίωσε κι αυτός!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το πάθος για να σκοτώνει χρυσόψαρα κόλλησε και η δίδυμη αδελφή μου, το Σκαρθάλι! Να φανταστείτε, πήγε και αγόρασε χρυσόψαρο ενώ είχαμε τον Τούλη στο σπίτι...μιλάμε για διεστραμμένο μυαλό! Το χρυσόψαρο (το οποίο εντελώς τυχαία ονόμασε Χάρη) μας άφησε χρόνους μέσα σε δυο –το πολύ- εβδομάδες! Τα αιτία του θανάτου του δεν έχουν ακόμα εξιχνιαστεί και οι έρευνες συνεχίζονται πυρετωδώς! Τα πρώτα στοιχεία φωτογραφίζουν τον θύτη...τρίχες από γκρι γούνα βρέθηκαν κολλημένες πάνω στις γρατζουνιές που έφερε το πτώμα, καθώς επίσης εντοπίστηκαν και ίχνη χώματος μέσα στη γυάλα του εκλιπόντος! Η ιδιοκτήτης του ψαριού όμως υποστηρίζει –σθεναρά- ότι ο θάνατος επήλθε από φυσιολογικά αίτια! (Yeah, right! Μας έπεισε τώρα!)

Και πως να την πιστέψει το δικαστήριο όταν κι εκείνη έχει στο βιογραφικό μια στυγνή δολοφονία? Το πρώτο της θύμα –πριν τον Χάρη- ήταν ένα μικρό, γλυκό, αθώο, καφέ κουνελάκι! Όχι, δεν το έκανε στιφάδο...του έκανε κάτι πολύ χειρότερο! Το άφησε να πεθάνει από ασφυξία! Όλα έγιναν ένα καλοκαίρι, όταν η οικογένεια ξεκίνησε να πάει στο εξοχικό σπίτι που νοίκιαζαν στο Μελίσσι Κορινθίας όπου και παραθέριζαν για πολλά χρόνια! (Κοντά σε ένα άλλο χρυσόψαρο που τότε δεν είχαν γνωρίσει ακόμα!) Μάζεψαν λοιπόν τα κουβαδάκια τους,πήραν τις βαλίτσες με τα ρούχα, φόρτωσαν στο αμάξι και το κλουβί με το περιεχόμενό του και έφυγαν. Μεσημεράκι λοιπόν έφτασαν στο σπίτι, βγάζει το Σκαρθάλι το κουνελάκι στο μπαλκόνι για να καθαρίσουμε λίγο το σπίτι και να τακτοποιήσουμε και για να μην μακρηγορώ αναίτια, αφού κάναμε όλες τις δουλειές, φάγαμε και πέσαμε για ύπνο! Όπως καταλάβατε το κουνελάκι το δόλιο έμεινε όλο το μεσημέρι μέσα στη ντάλα του ήλιου και έσκασε από τη ζέστη, βρίσκοντας μαρτυρικό θάνατο! Μετά για να θολώσει τα νερά και να μας ρίξει στάχτη στα μάτια, έκλαιγε όλο το απόγευμα αλλά δεν μας έπεισε ότι το έκανε κατά λάθος!

Αυτά είναι τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που έχουν γίνει μέσα στο σπίτι! Κατά καιρούς έχουμε ξαποστείλει κι άλλα ζωάκια όπως...2-3 χάμστερ, 1 σκιουράκι και 1-2 σκυλάκια (της γιαγιάς μας!) Τώρα πλέον όλα τα στοιχεία βρίσκονται στα χεριά των αρχών και η υπόθεση θα πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης! Για την εξέλιξη της δίκης καθώς και για τις ποινές που θα επιβληθούν στις τρεις φόνισσες θα ενημερωθείτε μέσω του μπλoγκ αυτού! Οι ένοχες φαίνονται να έχουν μετανιώσει πικρά για τις πράξεις τους και δείχνουν ότι πραγματικά αγαπάνε τον Τούλη! Ας ελπίσουμε ότι δεν θα θρηνήσουμε σύντομα ένα ακόμα θύμα!

Χρόνια Πολλά Ladies!!!

Μιας και σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας θα αφιερώσω αυτό το post σε όλες σας! Δεν θα είμαι εγωίστρια και θα μοιραστώ μαζί σας ένα καταπληκτικό θέαμα...ελπίζω να το απολάυσετε! Κυρίες μου,με χαρά σας παρουσιάζω τον Freddie (ή Fredrik) Ljungberg!
Χώρα καταγωγής: ΣΟΥΗΔΙΑ
Ημερομηνία Γέννησης: 16/04/1977
Ύψος: 1.76
Βάρος: 75 Kg
Επάγγελμα: Ποδοσφαιριστής και μοντέλο εσωρούχων του Calvin Klein (γι'αυτό και τα φοράει - δυστυχώς- σε όλες τις φωτογραφίες! Δεν θέλω να τα διαφημίσω!)
Θέση: Αριστερός μέσος της Arsenal (για κάτι τέτοιους αξίζει να παρακολουθεί κανείς ποδόσφαιρο!)

Αυτό το τατουάζ τίγρης δεν είναι φοβερό;;;

Οι κοιλιακοί βέβαια είναι καλύτεροι θα μου πείτε...και θα έχετε απόλυτο δίκιο!

Και τα εσώρουχα όμως (μαζί με το περιεχόμενο) καλά φαίνονται!

Εδώ τον έντυσαν γιατί μετά από τόσες ώρες φωτογράφισης κρύωσε το παιδί...

Και για το τέλος το καλύτερο...
Το κερασάκι στην τούρτα...
Καλή όρεξη!!!

Είδος προς εξαφάνιση...

Μα που πήγαν όλοι οι άντρες; Οεο;
Αυτό είναι το θέμα που θα μας απασχολήσει σήμερα. Και όχι μόνο σήμερα αλλά λέμε τώρα...καθημερινά αναρωτιέμαι.
Οι άντρες που ξέρω...(Και όταν λέω άντρες εννοώ τα αγόρια στην ηλικία μου)
1. Είναι κατά 95% φοιτητές. Άλλος λίγο, άλλος πολύ, ασχολούνται με τις σχολές τους και κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον θα πάρουν και το πτυχίο τους. Από αυτούς μόνο 2-3 (οχι παραπάνω) έχουν μια σταθερή σχέση. Κι όταν λέμε σταθερή εννοούμε 1-2 χρόνια.
2. Οι περισσότεροι με την δικαιολογία οτι «σπουδάζουν» δεν κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους και τρώνε τα λεφτά των γονιών τους. Και σε αυτή την κατηγορία υπάρχουν 2-3 εξαιρέσεις (οχι παραπάνω) που κάνουν και τα δυο ταυτόχρονα. Κανείς απο αυτούς δεν έχει σχέση με τη δικαιολογία οτι «έχω τη σχολή, έχω και τη δουλειά, δεν αντέχω άλλο».
3. Υπάρχουν αυτοί που είναι κολλημένοι με τις πρώην τους. Και καλά να είσαι κολλημένος 1-2 μήνες να το καταλάβω – που δεν το καταλαβαίνω δηλαδή εκτός κι αν είχαν μακρόχρονη σχέση, 2-3 χρόνια. Αλλά να είναι κολλημένοι 5-6 μήνες για κάποια που τα είχαν 2 μήνες και τον παράτησε για άλλον ή γιατί «ήθελε να μείνει λίγο μόνη της να σκεφτεί¨»;;; Έλεος πλέον!
4. Υπάρχουν αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν. Αναλύουν πολύ τα πράγματα και γενικώς δεν ξέρουν τι τους γίνεται και ψάχνονται. Πόσους καφέδες πρέπει να πιεις με κάποιον για να καταλάβεις ρε φίλε αν σου αρέσει; Κι αν δε σου αρέσει γιατί της λες συνέχεια να βγείτε; Κι αν σου αρέσει γιατί δεν κάνεις τίποτα; Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά...
5. Και τέλος το 80% των αγοριών που ξέρω, δεν θέλουν και δεν κάνουν σχέση από δική τους απόφαση. Δεν θέλουν να «δεσμευθούν» λένε (λες και θα παντρευτούν ή θα πάθει κάτι πολύ σοβαρό η υγεία τους αν κάνουν μια σχέση!) ,θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους τώρα που είναι νέοι (όπως και να το κάνεις το να είσαι όλη μέρα με τους κολλητούς σου για καφέ ή σπίτι σου να λιώνεις μπροστά στο pc και playstation είναι φοβερές εμπειρίες ζωής! Γιατί δεν είναι οτι πάνε κάθε μέρα και με άλλη κοπέλα, ή οτι γκομενίζουν ξέφρενα, πιστέψτε με!), τους αρέσει καλύτερα να είναι μόνοι τους και να κάνουν οτι θέλουν (ναι, γιατί όσο να’ναι, άμα έχεις μια κοπέλα είναι σα να είσαι στο στρατό...ακολουθείς αυστηρό πρόγραμμα και δεν κάνουν τίποτα που να τους αρέσει!!!), ή θέλουν να κάνουν μόνο σεξ και οχι αγκαλίτσες, φιλάκια και τέτοιες αηδίες! (‘Οσο για το σεξ, γι’αυτό υπάρχει και το αρχαιότερο των επαγγελμάτων καθώς και τα χεράκια τους, δεν είναι ανάγκη να μας ταλαιπωρούν άμα μόνο αυτό τους ενδιαφέρει! Εμείς οι βλάκες γιατί «δενόμαστε» δηλαδή; Ή έστω ας ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις τους απο την αρχή για ξέρουμε κι εμείς να κανονίσουμε την πορεία μας)
6. Για να μην είμαι όμως τόσο «απόλυτη» όσον αφορά το αντίθετο φύλο, πρέπει να αναφέρω πως υπάρχει και ένα ποσοστό που στ’αλήθεια μπορεί να έχει πληγωθεί από κάποια προηγούμενη σχέση του και να μην θέλει να ξαναμπεί σ’αυτή τη διαδικασία και να ξαναπεράσει τα ίδια. Φοβάται μήπως πληγωθεί. Αλλά και πάλι δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δεν είναι όλες οι γυναίκες ίδιες. Δεν θα τον πληγώνει κάθε κοπέλα που θα γνωρίζει. Αν είναι έτσι ας μπούμε όλοι σε μια γυάλα να μην μας αγγίζουν άνθρωποι και συναισθήματα. Και τι θα γίνει τότε; Θα είμαστε καλά; Θα είμαστε ευτυχισμένοι; Πολύ αμφιβάλλω. Προσωπική μου άποψη είναι ότι σε κάθε σχέση μας πρέπει να δινόμαστε ολοκληρωτικά και να δίνουμε τα πάντα. Κάθε σχέση έχει κάτι διαφορετικό. Κι αν πληγωθούμε, πληγωθήκαμε. C’est la vie! Δεν αντέχω τις μετριότητες και τις χλιαρές συμπεριφορές. Τα θέλω όλα ή τίποτα. Anyway…

Γενικά λοιοπόν, όσον αφορά τους νέους της εποχής μας, έχω καταλήξει στα εξής συμπεράσματα μετά απο πολύχρονη πείρα και εμπεριστατομένες έρευνες...
1. Φοβούνται τη δέσμευση,την αποκλειστικότητα και την μονογαμία όπως ο Δράκουλας το σκόρδο,το φως και τις ασημένιες σφαίρες! Τόσο κακό είναι να ξέρεις οτι υπάρχει δίπλα σου ένας άνθρωπος που σε νοιάζεται πραγματικά και να θες να είσαι μόνο μαζί του;;; Ή είναι τόσο δύσκολο να βρουν κάποια κοπέλα που να ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες τους σε όλους τους τομείς;;; Τόσο υψηλά στάνταρ έχουν πια;
2. Είναι ανίκανοι να εκδηλώσουν κάποιο συναίσθημα. Εκτός βέβαια απο όταν κερδίζει ή χάνει η ομάδα τους στο ποδόσφαιρο! Εκεί γίνεται χαμός!
3. Παραπονιούνται οτι οι γυναίκες τους έχουν πάρει τον ρόλο του κυνηγού-κάτι που κατά την ταπεινή μου άποψη δεν ισχύει- αλλά ταυτόχρονα βαριούνται να κυνηγήσουν και μάλλον περιμένουν να τους κυνηγήσουν. Τώρα αυτό συμβαίνει είτε γιατί δεν έχουν καθόλου αυτοπεποίθηση και σου λένε σιγά μην πάω τώρα να ρισκάρω μήπως φάω τη χυλόπιτα ή γιατί είναι τόσο εφωιστές που σκέφτονται άμα της αρέσω να κάνει εκείνη την πρώτη κίνηση. Κι εντάξει η γυναίκα να την κάνει την πρώτη κίνηση, δεν έχω πρόβλημα κανένα, αλλά έτσι μόνοι τους μας αποποιούνται τον τίτλο του κυνηγού, οπότε ας μη μας κατηγορούν επειδή είναι αυτοί κότες να πλησιάσουν κάποια.
4. Φοβούννται και αποφεύγουν τις έξυπνες γυναίκες. Τις ανεξάρτητες. Τις δυναμικές.
Γι’αυτό πάλι δεν ξέρω τι να σχολιάσω...Θέλουν μια χαζή στο πλάι τους; Να μην μπορούν να πουν μια κουβέντα; Να την έχουν σαν διακοσμητικό, μόνο επειδή είναι όμορφη; Έτσι, υποτιμούν τη δική τους νοημοσύνη νομίζω και δείχνουν πόσο τους αγχώνει η ιδέα οτι δεν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με μια τέτοια κοπέλα...
5.Πολύ συχνά εστιάζουν σε λάθος πράγματα....εμφάνιση,ρούχα,αμάξι,λεφτά,δουλειά κ.τ.λ.. Οκ, καλά όλα αυτά και απαραίτητα μερικές φορές αλλά κοιτάζοντας το δέντρο χάνουμε το δάσος που λένε. Αντί να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις και στον χαρακτήρα τον δικό του και των άλλων, χάνεται. Γιατί τι μένει στη ζωή μας στο τέλος άλλωστε; Άνθρωποι. Όχι πράγματα. Και καλοί οι φίλοι και η οικογένεια αλλά δεν νιώθουν την ανάγκη της συντροφικότητας; Του έρωτα; Του να αγαπάς και να αγαπιέσαι; Δεν μπορώ να καταλάβω ειλικρινά. Μόνο οι γυναίκες σκέφτονται έτσι; Ή μήπως –χειρότερα- μόνο εγώ;;;

ΑΛΛΑ (ένα «αλλά» υπάρχει πάντα και παντού!) παρ’όλα όσα είπα παραπάνω, εξακολουθούμε να ψάχνουμε κάποιον απ’αυτούς και επειδή είναι και όμορφοι και γλυκούληδες (όπως το "μωρό" απο κάτω!) που λέει και η Στέφυ δεν μπορείς να τους κρατήσεις κακία και στο τέλος σε τουμπάρουν!!! Είναι αναγκαίο κακό τελικά!!!


Αφορμή για αυτό το post ήταν μια κουβέντα που είχαμε τις προάλλες με την All my Life και την Stefy! Εσείς τι άποψη έχετε περί του θέματος;;; Οεο;

Αναλύοντας τη Μαρία!

Το καλοκαίρι που μας πέρασε πήγα (και) στη Νάξο. Κοριτσοπαρέα, 4 ήμασταν, περάσαμε τέλεια. Ένα απόγευμα λοιπόν που είχαμε βγει για βόλτα στα μαγαζάκια βρήκαμε και αγοράσαμε κάτι πολύ ωραίους σελιδοδείκτες οι οποίοι γράφουν το όνομά σου και λένε και κάποια πράγματα που υποτίθεται οτι χαρακτήριζουν το άτομο με αυτό το όνομα. Μου άρεσαν γιατί κάνω και συλλογή απο σελιδοδείκτες και τους πήρα και για δωράκι σε όλα τα μέλη της οικογένειας – εκτός απο την αδελφή μου γιατί θα μου τον πέταγε στο κεφάλι! Τέλος πάντων...ρίξαμε πολύ γέλιο διαβάζοντάς τους κυρίως επειδή είναι γραμμένοι με μια γραμματοσειρά στην οποία τα γράμματα είναι λίγο περίεργα και κολλημένα μεταξύ τους, οπότε είπαμε κάτι πετυχημένες λέξεις μέχρι να βρούμε τις σωστές! Βασικά όμως, λίγο αργότερα είχα αγοράσει και ένα βιβλίο που ήθελα να διαβάσω και είχα βάλει τον σελιδοδείκτη μέσα. Το βιβλίο δεν το διάβασα καλοκαιριάτικα και ούτε μετά τις διακοπές γιατί άρχισα δουλειά. Με λίγα λόγια έμεινε στη βιβλιοθήκη για αργότερα. Μαζί του και ο σελιδοδείκτης. Μετά απο καιρό που ήθελα να διαβάσω ένα άλλο βιβλίο έψαχνα τον σελιδοδείκτη μου και όπως ήταν φυσικό δεν θυμόμουν που τον είχα βάλει. Όλα τα πιθανά μέρη έψαξα αλλά δεν τον βρήκα. Για να μην πολυλογώ, προχθές πήρα να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο και μόλις το άνοιξα βλέπω μέσα τον σελιδοδείκτη... «πάλι καλά» σκέφτομαι! Ήμουν ικανή να πάω να ξαναπάρω ίδιον. Και όπως ήταν φυσικό δεν θυμόμουν τι έλεγε ο σελιδοδείκτης που είχα σιαβάσει μια φορά πριν από 7 μήνες! Οπότε τον ξαναδιάβασα! Διαβάστε κι εσείς...

ΜΑΡΙΑ
Η πολυδιάστατη

Ενεργητική κι εργατική, θέλει να πετύχει επαγγελματικά και να αφοσιωθεί στην οικογένεια της. Δίνεται στον άνθρωπό της, αλλά αν αισθανθεί πως απειλείται η ασφάλειά της, μπορεί να δείξει τον επικίνδυνο εαυτό της και να γίνει ψυχρή και αποφασιστική. Δεν αποθαρύνεται ποτέ και σπάνια οργίζεται πραγματικά με τους άλλους. Όταν όμως ξεσπάσει, ο θυμός της είναι βίαιος. Ορισμένοι την θεωρούν εγωίστρια. Στην πραγματικότητα έχει μετρημένες φιλίες αλλά δίνεται ολόψυχα σε αυτές. Η μοναξιά δεν της αρέσει, όμως την προτιμά από το να συντηρεί τεχνητά μια σχέση. Φερθείτε της από την αρχή όσο πιο ζεστά κι αυθόρμητα χωρίς να πάψετε να είστε ευγενικός. Και τη στιγμή που θα σας το πει η φωνή μέσα σας, δείξτε της πόσο πολύ σας ενδιαφέρει. Όχι με λόγια αλλά με μια λεπτή χειρονομία. Απαιτεί ο άντρας να είναι ειλικρινής μαζί της και να της δείχνει πάντα το ενδιαφέρον του. Ποτέ μην παριστάνετε τον σπουδαίο...οι φαντασμένοι τύποι την απωθούν.

Μιλάμε έμεινα κάγκελο με το πόσο καθαρά με φωτογράφιζε αυτή η περιγραφή. Ό,τι βλέπετε απο πάνω με bold είναι όσα με αντιπροσωπεύουν!!! Λέμε, ούτε προσωπικά να με ήξερε ο τύπος που το έγραψε αυτό! Κι αναρωτιέμαι...γίνεται να πέφτεις τόσο μέσα για έναν άνθρωπο γνωρίζοντας μόνο το όνομά του; Είναι κάποια επιστήμη; Εξηγείται κάπως; Δεν ξέρω αλλά πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Και θυμάμαι οτι και για όσους είχα αγοράσει σελιδοδείκτες πάλι ήταν οι περιγραφές ανταποκρίνονταν ακριβώς στα συγκεκριμένα άτομα! Μάλλον αυτός θα ήταν και ο λόγος που τους αγόρασα. Ελπίζω να μην τον ξαναχάσω τώρα που τον βρήκα! Άμα τους πετύχετε σε κανένα βιβλιοπωλείο ρίξτε τους μια ματιά, είναι πολύ όμορφοι! Αυτά για την ώρα...πάω να διαβάσω το βιβλίο μου τώρα!

Αχ και βαχ...

ένΑ στιχάκι λέει
όταΝ ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει.
γιαΤί να γουστάρουμε, να ερωτευόμαστε και να αγαπάμε πάντα
αυτούς που δεν μας γουστάρουν, δεν μας ερΩτεύονται και δεν μας αγαπάνε;
γιατί να μην γουστάρουμε, να μηΝ ερωτευόμαστε και να μην αγαπάμε
κάποιον που να μας γουστάρει, να μας ερωτευτεί και να μας αγαπάει κι αυτός;
και γιατί αυτοί που μας γουστάρουν, μας ερωτεύονται και μας αγαπάνε
δεν είναι ποτέ αυτοί που εμείς γουστάρουμε, ερωτευόμαστε και αγαπάμε;
γιατί να κάνουμε τη ζωΗ μας και τον έρωτα τόσο δύσκολα;
και χωρίς να υπάρχει λόγοΣ;
σιχτίρ πια, βαρέθηκα…θα τα φτιάξω με τον τούλη. ΤΕΛΟΣ.

O μήνας Μάρτης ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές...και ο καλός μήνας απο την αρχή φαινεται. Και δεν λένε τυχαία Μάρτης γδάρτης...I should know better!
Το τι θα εχρόταν βέβαια φάνηκε απο την 28η Φλεβάρη.
Το πρωϊ έπιασα το δάχτυλο μου στην ομπρέλα κι έχω κάνει μια ωραιότατη πληγή.
Το απόγευμα πήγα στη δουλειά κι έμαθα οτι μια καθηγήτρια αρρώστησε και θα λείψει για κανά μήνα...κι εγώ θα πάρω τα τμήματα της. Αποτέλεσμα να γυρίσω σπίτι μου στις 10 με έναν ελεεϊνό πονοκέφαλο.
Πρωτομηνιά. Ξαναπάω στη δουλειά και ξαναζώ το ίδιο σκηνικό. Πάλι γυρίζω σπίτι με πονοκέφαλο. Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Το χειρότερο -όπως ίσως να μαντέψατε απο την εισαγωγή μου- ήταν οτι χώρισα. Καλά καλά δεν έχω καταλάβει γιατί και το γράφω για να το συνειδητοποιήσω σιγά - σιγά. Και το βράδυ σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με πούλησε και ο γάτος μου...πρώτη φορά που δεν ήρθε να κοιμηθεί στο κραβάτι μου. Καταλαβαίνετε τι έγινε...καταρακώθηκε η ψυχολογία μου. Δυο άντρες να φτύσουν μέσα στην ίδια μέρα πάει πολύ!!! Τέλεια! Βέβαια για τον Τούλη διατηρώ ακόμα επιφυλάξεις γιατί υποψιάζομαι οτι η μαμά μου τον είχε περιορίσει στο σαλόνι το βράδυ και δεν είχε πρόσβαση στο κρεβάτι μου! Θα το ερευνήσω περαιτέρω...
Βέβαια ας δούμε τα πράγματα απο την θετική τους πλευρά. Τα πράγματα θα καλυτερέψουν.
Την 2η μέρα του μήνα δούλεψα μόνο 3 ώρες. Και γυρνώντας σπίτι βρήκα στο δρόμο 1 ευρώ και 10 λεπτά. Και συνειδητοποίησα οτι μπορεί να ξεπατωθώ στη δουλειά τον Μάρτη αλλά τουλάχιστον θα βγάλω κανα φράγκο παραπάνω και θα έχω και κάτι να ξεχνιέμαι.
Επίσης την 3η μέρα ,δηλαδή σήμερα, πήγα για ψώνια με την αδερφή μου και πήρα καινούριες μπότες και καλλυντικά. Και το βράδυ θα πάω με τις κολλητές μου και μια παρέα να διασκεδάσουμε σε ένα ρεμπετάδικο.
Άντε να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει ο μήνας τούτος.
Κουράγιο...

Μοναξιάς εγκώμιον

Σήμερα κάνω πόστ ένα τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ τελευταία...
Κλασσική ελληνική κλαψιάρικη μπαλλάντα με βαθύ νόημα...
Ερμηνευτής : Πάνος Καλλίδης.

Μόνο η δική σου η αγάπη
είναι για μένα αληθινή
κι ας με πονάει κάθε μέρα πιο πολύ

Αχ μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου
εσύ μ' ακούς και δε μιλάς
ποτέ σου κόντρα δε μου πας
είναι στιγμές που σε μισώ που μ' αγαπάς

Πες μου γιατί ρε μοναξιά με κυνηγάς από παιδί
Πες μου γιατί με αγαπάς τόσο πολύ
Όμως κι εγώ σε αγαπώ
Κι ας με πονάς κάθε λεπτό
Σε προτιμώ από αγάπες που κάνανε κακό

Αχ μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου

Μες στην αγκαλιά σου πάλι κλαίω
κλαίω και κάνω μια ευχή
θα 'θελα απόψε να 'χες πάρει μια μορφή

Αχ μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου
εσύ μ' ακούς και δε μιλάς
ποτέ σου κόντρα δε μου πας
είναι στιγμές που σε μισώ που μ' αγαπάς

Πες μου γιατί ρε μοναξιά με κυνηγάς από παιδί
Πες μου γιατί με αγαπάς τόσο πολύ
Όμως κι εγώ σε αγαπώ
Κι ας με πονάς κάθε λεπτό
Σε προτιμώ από αγάπες που κάνανε κακό
Αχ μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου

Αφιερωμένο σε μια φίλη που ξέρω ότι της αρέσει κι εκείνης!
Καλό μήνα σε όλους!