Best Friends!

Σήμερα θα διηγηθώ τη μέρα που γνώρισα την κολλητή μου, τη Σταυρούλα πριν από περίπου 10 χρόνια!

Ήταν μια ζεστή Δευτέρα του Σεπτέμβρη του 1996…ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν, ο άνεμος χάιδευε γλυκά τα φύλλα των δέντρων και άλλα τέτοια ωραία πράγματα συνέβαιναν γύρω μας κι εμείς τα κακόμοιρα παιδάκια θα ζούσαμε την πρώτη μας μέρα στο Γυμνάσιο μετά από 6 χαλαρά χρόνια στο Δημοτικό (όμως όπως έδειξε τελικά η Ιστορία και τα επόμενα 6 χρόνια που ακολούθησαν χαλαρά ήταν! –αν και τότε εμείς δεν μπορούσαμε να το ξέρουμε, οπότε πήγαμε στο σχολείο ολίγον ψαρωμένα!) Τέλος πάντων, περάσαμε το κατώφλι, μαζευτήκαμε στο προαύλιο, κάναμε την προσευχή μας και μετά μας χώρισαν σε τμήματα! Εγώ λοιπόν μαζί με το Σκαρθάλι (βλ. προηγούμενο post!) καταταχθήκαμε στο Α2. Μετά όμως από δυο μόλις ώρες ήρθε ο διευθυντής και μας είπε ότι θα πηγαίναμε τελικά στο Α1.

Έτσι και έγινε. Πάμε λοιπόν στη διπλανή τάξη, όπου τα παιδιά έκαναν ήδη μάθημα, και ψάχνουμε να βρούμε ένα θρανίο να κάτσουμε. Το μόνο που υπήρχε ήταν το τελευταίο στη δεύτερη (μεσαία) σειρά. Πάμε λοιπόν προς τα εκεί, το Σκαρθάλι στρογγυλοκάθεται ωραία και καλά ενώ εγώ όπως τραβάω την καρέκλα μου και πάω να κάτσω ακούω ένα Πλατς! κι ένα θόρυβο από κάτι (που μετά αποδείχτηκε ότι ήταν ένα κουτάκι αναψυκτικού) να σκάει στο πάτωμα και να χύνεται!!! Πλατς, Πλιτς, Πλουτς!!!) Κοκκινίζω από τη ντροπή μου κι αρχίζω να ζητάω συγγνώμη από τα δυο κορίτσια που κάθονταν στο μπροστινό θρανίο και να τους λέω ότι θα τους πάρω άλλη κόκα κόλα στο διάλειμμα! Αφού με διαβεβαίωσαν ότι δεν πειράζει και ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά έκατσα κάτω και με την άδειά μου το μάθημα συνεχίστηκε στο Α1. Στο διάλειμμα λοιπόν γνωριστήκαμε με τις δύο μπροστινές μας οι οποίες έμελλε να γίνουν οι καλύτερες φίλες του Γκουδακίου και του Σκαρθαλιού …τη Σταυρούλα και τη Ζωή αντίστοιχα!!!

Μετά από μια εβδομάδα εγώ και η Σταυρούλα καθίσαμε μαζί στο ίδιο θρανίο και η Αλίνα με τη Ζωή αντίστοιχα! Κι έτσι, από μια δική μου βλακεία γεννήθηκαν δυο δυνατές φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα (κάτι που με κάνει περήφανη για την απροσεξία μου μερικές φορές!!!) Από κει και πέρα καθόμασταν μαζί μέχρι την τρίτη Λυκείου, κάναμε παρέα, χαζεύαμε μαζί στα μαθήματα, με βοηθούσε στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Βιολογία (μάλλον την εκμεταλλευόμουν!) ενώ εγώ τη βοηθούσα στα Γαλλικά και τις μετέδωσα τις γνώσεις μου πάνω στη ροκ μουσική, γράφαμε στίχους από τα αγαπημένα μας τραγούδια, εκνευρίζαμε τους καθηγητές επειδή μιλάγαμε όλη την ώρα –οι οποίοι μερικές φορές δεν καταλάβαιναν και ακριβώς τι κάναμε (Ε, όχι ρε Μαρία!)- , μετράγαμε τα «έτσι» που έλεγε ο Διγενής, πήγαμε μονοήμερες, τριήμερες και πενθήμερες εκδρομές, κάναμε κοινούς φίλους και ο καιρός περνούσε ευχάριστα στο 52ο Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών! Μετά περάσαμε στο Πανεπιστήμιο και συνεχίσαμε να κάνουμε τα ίδια μόνο που πλέον τα κάνουμε εκτός σχολείου!!! Ελπίζω να συνεχίσουμε να τα κάνουμε για πολλές δεκαετίες ακόμα…