Εδώ Πολυτεχνείο...

...Eδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών,των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων....

Πολύ σημαντική μέρα η σημερινή κατά τη γνώμη μου. Όποτε ακούω αυτά τα λόγια ανατριχιάζω. Ανατριχιάζω στη σκέψη του τι έγινε εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές, το Πολυτεχνείο, το τανκς, η Χούντα, ο φασισμός…
Δεν είχα γεννηθεί τότε, δεν έχω πάει ποτέ στην πορεία, δεν έχω πάει ποτέ να αφήσω ένα λουλούδι αλλά κάθε φορά που αναλογίζομαι τα γεγονότα σχεδόν δεν τα πιστεύω. Δεν χωράει ο νους μου το πόσο πάθος, δύναμη, πείσμα, θέληση, θάρρος, αγάπη για την πατρίδα, την ελευθερία και την παιδεία είχαν τότε οι νέοι και απ’την άλλη πόση αδιαφορία, μίσος, κυνικότητα και σκληρότητα μπορεί να είχαν κάποιοι για να στείλουν ένα τανκς ενάντια σε άοπλα 18χρονα και 20χρονα παιδιά, παραβιάζοντας το άσυλο του Πανεπιστημίου.
Είμαι φοιτήτρια και ντρέπομαι που λέω ότι δεν έχω πάει ποτέ στην πορεία (αν και θα το θέλω) αλλά μου τη δίνει αφάνταστα που κάποιοι αναρχικοί κουφιοκέφαλοι περιμένουν αυτή τη μέρα για να δημιουργήσουν επισόδεια, να πετάξουν μολότοφ και να παίξουν ξύλο με τα ματ. Αυτή τη μέρα κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε η πορεία να είναι ειρηνική και αφιερωμένη σε εκείνα τα παιδιά που πέθαναν, τραυματίστηκαν και αγωνίστηκαν με το δικό τους μοναδικό τρόπο ενάντια στη Χούντα και τον φασισμό και πέρασαν έτσι στην Ιστορία. Ήταν μια ανεπανάληπτη πράξη που δε νομίζω ότι μπορεί εύκολα να ξανασυμβεί και δεν ξέρω κατά πόσο η δικιά μας γενιά και νεολαία θα είχε τα κότσια να συμμετάσχει σε κάτι τόσο μεγάλο και ανάλογης σημασίας. Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι τα ιδανικά που προανέφερα επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας και ότι θα μπορούσαμε κι εμείς να κάνουμε κάτι παρόμοιο...